Στα τέσσερα

---

-στα λόγια η Νικολέτα Κριαρά – Λάμπρου

Ώρα 8:30, δωμάτιο 28.

Περπατούσε στον διάδρομο του ξενοδοχείου, κάπου στο κέντρο της πόλης. Φορούσε ένα μαύρο παλτό και τίποτα από κάτω. Τα τακούνια από τα παπούτσια της χτυπούσαν δυνατά στο πάτωμα δίνοντας ρυθμό στην αναπνοή της. Δεν υπήρχε ψυχή γύρω, μονάχα εκείνη, ένα μαύρο παλτό και το λιγοστό φως που έχασκε στους τοίχους του διαδρόμου. Στάθηκε έξω απ’ την πόρτα του δωματίου, μέτρησε αντίστροφα από το δέκα, αργά, όπως της είχε ζητηθεί. Ύστερα, την έσπρωξε και έκανε ένα βήμα μπροστά.

Εκείνος, στεκόταν στο μπράτσο της μοναδικής πολυθρόνας που υπήρχε στο δωμάτιο, μπροστά από το παράθυρο, με γυρισμένη την πλάτη του στην πόρτα. Όταν την άκουσε να μπαίνει, πήρε στα χέρια του το τσιγάρο που είχε ακουμπισμένο μπροστά του.
«Αν βγάλεις το παλτό, δεν έχεις δικαίωμα να φέρεις αντιρρήσεις», διέκοψε την είσοδο της ενώ άναβε το τσιγάρο που κρατούσε. «Έχεις ακόμα λίγο χρόνο. Μετά, θα μου ανήκεις. Το κατάλαβες;» συνέχισε με σταθερή φωνή.
«Μάλιστα κύριε», ψέλλισε εκείνη, κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Ο χώρος μίκρυνε και το σκοτάδι μεγάλωσε.
«Μπορείς να πλησιάσεις» αποκρίθηκε γυρνώντας στο μέρος της.

Τη σταμάτησε κάτω από μια χαραμάδα φωτός που έμπαινε από το παράθυρο. Σηκώθηκε φτάνοντας σχεδόν επάνω της και χωρίς να την ακουμπήσει τράβηξε το παλτό από τους ώμους της ρίχνοντάς το στο πάτωμα. Τα μάτια του κυλούσαν στο κορμί της εξεταστικά, χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος. Έβαλε το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της για κάποια δευτερόλεπτα που έμοιαζαν περισσότερο με διαδικαστικό κομμάτι της βραδιάς παρά με προσπάθεια να την ευχαριστήσει. Όταν το έβγαλε από μέσα της, την κοίταξε για πρώτη φορά στα μάτια από την ώρα που μπήκε στο δωμάτιο.
«Είσαι έτοιμη.»
«Μάλιστα κύριε», απάντησε πειθήνια η γυναίκα.

Με μια απότομη κίνηση την έσπρωξε στο πάτωμα. Έμεινε γονατισμένη και με σκυμμένο το κεφάλι. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι βαθιές της ανάσες να σκίζουν το σκοτάδι στα δυο.
«Στα τέσσερα», πρόσταξε και πριν προλάβει να αντιδράσει πέρασε χειροπέδες στα χέρια της. Στα πόδια της, πέρασε σκοινί δένοντας το αργά, τραβώντας τις άκρες του, τόσο, ώστε να ακούσει τον πόνο της να βγαίνει απ’ το στόμα.

Σήκωσε το κεφάλι να τον κοιτάξει όταν εκείνος έκανε δυο βήματα πίσω. Το χέρι του πλησίασε και έσφιξε τον λαιμό της τραβώντας τη προς το μέρος του.
«Σου είπε κανένας πως μπορείς να με κοιτάξεις;», είπε και την έσπρωξε στη θέση της.

Όταν άκουσε τα βήματα του να απομακρύνονται, δεν σήκωσε στιγμή το κεφάλι. Μόνο όταν η πόρτα πίσω της φάνηκε να ανοίγει και να κλείνει ξανά σήκωσε το βλέμμα από το πάτωμα. Όσο έψαχνε με τα μάτια της το δωμάτιο, ακούμπησαν στο ρολόι επάνω στο τραπέζι που βρισκόταν μπροστά από την πολυθρόνα που κάθονταν πριν εκείνος. Έδειχνε 9 ακριβώς. Ήταν ακινητοποιημένη και μόνη στο δωμάτιο. Τα μέλη της ήταν τόσο σφιχτά δεμένα που ήταν αδύνατον να ξεφύγουν. Όσο κι αν προσπαθούσε, δεν υπήρχε κανένα αποτέλεσμα.

Η ώρα περνούσε κι εκείνος δεν επέστρεφε.
«Ψυχραιμία. Αέρας. Νερό. Ανάσα. Δεν μπορεί, θα επιστρέψει», επαναλάμβανε ξανά και ξανά το μάντρα της απελευθέρωσης της. Είχε περάσει σχεδόν μια ώρα. Τα μάτια της ήταν κόκκινα, τα χέρια της έτρεμαν.

Είχε πάει δέκα όταν άκουσε το κλειδί. Τινάχτηκε ολόκληρη στον ήχο της πόρτας που άνοιξε. Το φως που μπήκε την έκανε να ανοιγοκλείσει τα μάτια. Έκλεισε την πόρτα και την πλησίασε. Έλυσε πρώτα τα χέρια και ύστερα το σκοινί που έδενε σφιχτά τους αστραγάλους της. Στάθηκε στην πολυθρόνα στο σημείο που τον βρήκε όταν μπήκε και έβγαλε έξω το πέος του. Προσπάθησε να τον πλησιάσει σέρνοντας το κορμί της δίπλα του. Τη σταμάτησε με το χέρι που είχε ελεύθερο.

«Μόνο όταν το αξίζεις. Από αυτή τη στιγμή, μου ανήκεις, συνεννοηθήκαμε;»

«Μάλιστα Κύριε», απάντησε αποφασιστικά.

–φωτογραφία από Pinterest–