Σηκώθηκε αργά- αργά από το κρεβάτι, για να μην τον ξυπνήσει. Η παρουσία του δίπλα της, η ακούσια συμμετοχή του στον θάνατό της, ήταν κάτι που είχε σχεδιάσει. Το ήξερε ότι θα ήταν τουλάχιστον αγενές να ξυπνήσει και να την ανακαλύψει νεκρή αλλά υπήρχαν κάποιοι, βασικοί λόγοι για τους οποίους τον χρειαζόταν στο ίδιο σπίτι με αυτή.
Είναι εκείνη η στιγμή που παγώνω στο χρόνο. Ό,τι υπάρχει τώρα περιμένει στην ουρά να ξεπαγώσει πάλι και ό,τι έχει υπάρξει γνωρίζει πως υπήρξε για να φτάσω εγώ εδώ, στη μια και μοναδική στιγμή που λέω πως δεν αισθάνομαι κάτι -από τον Χρήστο Μαρινόπουλο
Αν ήσουν θάλασσα εσύ, τι ανάγκη να το είχα το οξυγόνο, βέβαια; Θα γέμιζα τα πνευμόνια μου με εσένα. -από τον Χρήστο Μαρινόπουλο
Τα μάτια μου μισόκλειστα και ελαφρά, αφού το φως πλέον δεν αντανακλά στο βλέμμα μου αλλά στην αριστερή πλευρά λίγο πιο πάνω από το στήθος μου. Μάλλον η στάση του σώματος άλλαξε και το φως βρήκε την ευκαιρία να τρυπώσει σε άλλο σημείο. Μόνο που να, πώς να στο πω, σε εκείνο το σημείο η διευθέτηση άργησε να υπάρξει.
-You are excrement. You can change yourself into gold. -στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
-Time will heal everything, but what if time is the illness? -στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
-You promise you’ll never leave me? -We’ll die together? -We’ll never die. -We are immortal. -Yes. -στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
-I didn’t think you’d fall in love with me. -I didn’t either. -στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
«-I’m waiting for someone. -Who? -I don’t remember.» -στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Δεν θέλω να σταματήσω να σε σκέφτομαι Για αυτό σου γράφω ποιήματα Που ξέρω ότι δε θα διαβάσεις ποτέ
