Ετικέτα: Βραδινά Τσιγάρα

το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δεν σου μιλάω δεν σου στέλνω πια ποιήματα ούτε κι εσύ τραγούδια δεν γράφω πια

Κι η ποίηση θα μού ‘ρθει αύριο. Κι η σκέψη θα μού ‘ρθει αύριο.

Κάποιος άλλος μου υπαγορεύει στο κεφάλι μου τι να γράψω. Αρκετά κάθισε λέει και με προειδοποιεί πως τώρα πια δεν θα σωπάσει.

Είμαστε η ανυπότακτη πολιτεία. Είμαστε τα ποιήματα στο δρόμο. Είμαστε το ουρλιαχτό. Είμαστε το γυμνό σώμα.

Υπάρχει μέσα μου ένας νεκρός. Άγνωστο πότε πέθανε ξεψύχησε τόσο αργά που έγινε αντιληπτό μόνο το πτώμα του.

Καβάφη μου να λες τι γρήγορα που οι σβηστοί άνθρωποι πληθαίνουν.

Τα μπαλκόνια το καλοκαίρι γίνονται θάλαμοι εξομολόγησης.

και η συζήτηση- λέει- δεν σταμάτησε ποτέ και λέγαμε, χωρίς να το ξέρουμε, για το πώς χτίζεται τέλος πάντων η ζωή ανήμποροι να καταλάβουμε ότι οι αναμνήσεις της γεννιούνταν εκείνη τη στιγμή οι αναμνήσεις για τα πρόσωπα και τις εκφράσεις μας το πορτοκαλί φως του δρόμου

Καμία λύση παρά να αγκαλιαστούμε έτσι γυμνοί που μείναμε στη μέση -χωρίς να τρέχουμε να καλύψουμε τις τρύπες χωρίς να φωνάζουμε για το κρύο που μπαίνει-