Μόλις ήρθες στη στεριά άφησα κάθε ίχνος κυνισμού να καεί βασανιστικά στο ρομαντισμό μου και το τσιγάρο μου άκαυτο -στα λόγια η Γαρυφαλλιά Κ.
Ετικέτα: Ξενώνας
Άτιτλο
Μας πενθώ. Μας πενθώ κάθε βράδυ που δεν με βλέπεις. Η λήξη είναι κοντά. -στα λόγια η Τεκίρδαλη Μαρία-Δήμητρα
Έρχεται η Βαλβολίνη!
Από το ατμοσφαιρικό λημέρι τους, λοιπόν, στο γνωστό κτίριο της κρεαταγοράς του Πειραιά, οι «Βαλβολίνη» έρχονται σήμερα στον ξενώνα για να βάλουν στην τσίτα τα ηχεία και να παρουσιάσουν ένα δείγμα από το επερχόμενο EP τους με τίτλο «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ».
Στο φίλο παλαιοπώλη
Ξεχάστηκα. Ήταν σούρουπο ή χάραμα; Μπροστά το Παναχαϊκό. Βγήκα στον δρόμο. Πώς είναι ανοικτό το μαγαζί; Πού πήγαν οι νόμοι, τα ωράρια; -στα λόγια ο Παντελής Αδαμίδης
Ποιητική συλλογή «Πρώτη δημοτικού και άλλα» του Νίκου Παπάνα (Εκδόσεις Ιωλκός)
Η άγρια νιότη δαμάζεται από την καλλιέπεια, οι ανθρώπινες σχέσεις εμπνέουν τον ταλαντούχο μελετητή και από τις μεγάλες τάξεις του δημοτικού βρισκόμαστε στη φάση ειδημοσύνης του στίχου. -στα λόγια η Γεωργία Κοκκινογένη
Το δικό σας καλοκαίρι
{Στα μέσα του καλοκαιριού σας ζητήσαμε να μας στείλετε τις δικές σας στιγμές: είτε σκέψεις / κείμενα / εξομολογήσεις, είτε φωτογραφίες, είτε τραγούδια, είτε οτιδήποτε που σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι σας, αυτά είναι τα στιγμιότυπα που μοιραστήκατε μαζί μας.}
Τα μάτια της | Νεφέλη
Σηκώθηκε αργά- αργά από το κρεβάτι, για να μην τον ξυπνήσει. Η παρουσία του δίπλα της, η ακούσια συμμετοχή του στον θάνατό της, ήταν κάτι που είχε σχεδιάσει. Το ήξερε ότι θα ήταν τουλάχιστον αγενές να ξυπνήσει και να την ανακαλύψει νεκρή αλλά υπήρχαν κάποιοι, βασικοί λόγοι για τους οποίους τον χρειαζόταν στο ίδιο σπίτι με αυτή.
Σκέψεις κατά τη διάρκεια μιας εκπνοής
Είναι εκείνη η στιγμή που παγώνω στο χρόνο. Ό,τι υπάρχει τώρα περιμένει στην ουρά να ξεπαγώσει πάλι και ό,τι έχει υπάρξει γνωρίζει πως υπήρξε για να φτάσω εγώ εδώ, στη μια και μοναδική στιγμή που λέω πως δεν αισθάνομαι κάτι -από τον Χρήστο Μαρινόπουλο
Σε μία μόνο εισπνοή
Αν ήσουν θάλασσα εσύ, τι ανάγκη να το είχα το οξυγόνο, βέβαια; Θα γέμιζα τα πνευμόνια μου με εσένα. -από τον Χρήστο Μαρινόπουλο
[Σκηνή 8] | Ισμήνη Κατσαβάρου
Τα μάτια μου μισόκλειστα και ελαφρά, αφού το φως πλέον δεν αντανακλά στο βλέμμα μου αλλά στην αριστερή πλευρά λίγο πιο πάνω από το στήθος μου. Μάλλον η στάση του σώματος άλλαξε και το φως βρήκε την ευκαιρία να τρυπώσει σε άλλο σημείο. Μόνο που να, πώς να στο πω, σε εκείνο το σημείο η διευθέτηση άργησε να υπάρξει.
