Poe-try
Όταν δεν μ’ ένοιαζε το κεφάλι μου
Έλα τι άλλο να πούμε
καλά τα καταφέραμε.
Εθιστήκαμε στην αποτυχία
γεμίσαμε γέλια πικρά
-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Φως στην ομίχλη
Μπινελίκια και χαστούκια
Παρασκήνιο
Υποκλίσεις κι εύγε, μπράβο
Στο προσκήνιο
-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Εξάρθρωση
Κρύβεσαι πίσω από τις παραλείψεις μου
Στα ξεχασμένα κλειδιά μου
Στα ακυρωμένα ραντεβού
Στην καθημερινή αμνησία μου
-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Καθήλωση
Τα σπίτια μας στενεύουν τις Δευτέρες
Τα Σάββατα ξανοίγουν μια στιγμή
Μας κλείσανε σαρανταπέντε μέρες
Και ψάχνουμε στους τοίχους μας ρωγμή
-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Ασφυξία (ΙΙ)
Να το πω πιο ξεκάθαρα:
κλωτσιά στο λαιμό τους
τώρα
όχι αύριο
όχι όταν γίνουμε πολλοί
-διαδηλώνει ο Νίκος Σταϊκούλης
Tunnel Vision
από αισθήσεις επιλεκτικές
επιλέγω εκείνη που με οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα
και με μαθηματική ακρίβεια
πάνω σου·
-στα λόγια η Ειρήνη Μαρκάκη
Όταν του είπα για τη νύχτα
η άσφαλτος κιόλας στέγνωσε
-τι άνυδρος τούτος ο χειμώνας-
τουλάχιστον η υγρασία σήμερα δε μας φτάνει
ενώ άλλοτε τσαλάκωνε τα σώματα·
-στα λόγια η Ειρήνη Μαρκάκη
Ο φόβος της αγάπης
Ποτέ μου δεν τη γεύτηκα την αίσθηση
Κατάλευκη θα ήταν η αγκαλιά σου
Στο δράμα μου και στην γλυκιά ψευδαίσθηση
Στερήθηκα για πάντα το άγγιγμα σου
-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Αυγή
Είναι που ακόμα δεν μπορώ να σχηματίζω
Αυτό το παζλ και που τα νεύρα μου
Πέφτουν στο χώμα και καίγονται.
-στα λόγια η Cherie
Εδώ στον ομφαλό της πόλης
δε θέλω να εξατμιστώ
θέλω να μείνω υγρή και εύκαμπτη
να είμαι ταυτόχρονα εδώ και όπου με ρίξεις
να είμαι ταυτόχρονα πόσιμη
και να σου καίω τα σωθικά.
-στα λόγια η Ειρήνη Μαρκάκη
Η γη που με ματώνει
Δεν έχει γεια
Στη γη που με ματώνει
Έχει νεκρούς
Στης θάλασσας τ’ αλώνι
Έχει κραυγή
Μητέρας που στοιχειώνει
Κι ένα παιδί
Που πια δεν μεγαλώνει
-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Το δάκρυ
Για κάθε στιγμή
Που πέθανε
Για κάθε γέλιο
Που ξεθώριασε
Ένα δάκρυ
Για τα χρόνια
Έσβησαν
-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Κι ούτε που το κατάλαβε
Οι ράγες είναι το ίδιο το ταξίδι.
Οι σκουριασμένες από την αλμύρα, οι γεμάτες σκουπίδια από τους περαστικούς, οι ράγες που κουβαλάνε το απίστευτο βάρος μας –
-στα λόγια η Ειρήνη Μαρκάκη
Φόρτωση…
Something went wrong. Please refresh the page and/or try again.
