Poe-try
Καλύτερα να μην
Κι όλα αυτά
ενώ μπορώ με μια μικρή ματιά
να σκύψω πάνω απ’ την κάμαρά σου
και να δω με τα ίδια μου τα μάτια
με ποιον τέλος πάντων ξαπλώνεις τη νύχτα
σε ποιον ψιθυρίζεις
-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Λευκό δέρμα γεμάτο Μελανιές
Τότε έτρωγα από το χέρι σου
όταν το στομάχι μου είχε κλειδώσει και εσύ με την σειρά σου με κρατούσες ασφαλή από τους περίεργους ήχους που το σπίτι μας έκανε,
ένα σπίτι χτισμένο από τα δάκρυα και τα γδαρσίματα των προηγούμενων μας ζωών.
-στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Πλήξη
Κάπου βαρέθηκα
Να αισθάνομαι μισός
Να αναζητώ την ολοκλήρωση
Σε μισούς ανθρώπους
Να τους κατηγορώ ύστερα
Που είναι μισοί
Όντας μίσος και εγώ
-στα λόγια ο Γιώργος Σ. Αλεξάνδρου
Κι όλοι θα είναι πλέον με κάποιον άλλον
Στο στέκι που πηγαίνω
κάθε βράδυ και τα πίνω
έχω πλέον ξεναγήσει τους πάντες:
-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Οι Δρόμοι μυρίζουν Αντισηπτικό Απόψε
Οι ήχοι της πόλης θα σε κοιμήσουν
απόψε.
-στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
[Σκηνή 8] | Ισμήνη Κατσαβάρου
Τα μάτια μου μισόκλειστα και ελαφρά, αφού το φως πλέον δεν αντανακλά στο βλέμμα μου αλλά στην αριστερή πλευρά λίγο πιο πάνω από το στήθος μου.
Μάλλον η στάση του σώματος άλλαξε και το φως βρήκε την ευκαιρία να τρυπώσει σε άλλο σημείο.
Μόνο που να, πώς να στο πω, σε εκείνο το σημείο η διευθέτηση άργησε να υπάρξει.
Καλησπέρα | Σπύρος Μάρκος
Δεν θέλω να σταματήσω να σε σκέφτομαι
Για αυτό σου γράφω ποιήματα
Που ξέρω ότι δε θα διαβάσεις ποτέ
Εσύ κι η γαμωάνοιξη
Μετά με ρωτάς τι γίνεται
Τι θες να σου πω
με πέθανες στην Άνοιξη
πως όλο θα ‘ρθει, πως όλο θα ‘ρθει
κι απ’ τις τόσες φορές που το πίστεψα
ήρθε κι ούτε με νοιάζει.
Αν δεν έπινα
διότι αν δεν έπινα
τα χείλη μου θα έκαναν
μακροβούτι στο λαιμό σου
αποδεικνύοντας περίτρανα
την καύλα μου για σένα.
Μικρά ποιήματα
Η πιο ζεστή χώρα του κόσμου:
ο λαιμός της
Όμως τα μάτια
Όμως τα μάτια μου
όταν σε βρήκαν
λες κι ανακάλυψαν επιτέλους
τη μόνιμη θέση τους
Απέναντι
Η ποίηση σε δελεάζει
με την εξομολόγηση και τα τσιγάρα.
Σου λέει:
«Έλα μπες, καλωσήρθες.
Κάπνισε όσα τσιγάρα θέλεις.
Μα δεν σε ρώτησα, καπνίζεις;
Θα καπνίσεις.
Πολύ πρωί – δεν θυμάμαι ποιο
το χειρότερο απ’ όλα είναι
πως δεν σου μιλάω
δεν σου στέλνω πια ποιήματα
ούτε κι εσύ τραγούδια
δεν γράφω πια
Αύριο
Κι η ποίηση
θα μού ‘ρθει αύριο.
Κι η σκέψη
θα μού ‘ρθει αύριο.
Απόγευμα, διαμέρισμα
Κάποιος άλλος μου υπαγορεύει στο κεφάλι μου
τι να γράψω.
Αρκετά κάθισε λέει
και με προειδοποιεί πως τώρα
πια δεν θα σωπάσει.
Καρφί
Είμαστε η ανυπότακτη πολιτεία.
Είμαστε τα ποιήματα στο δρόμο.
Είμαστε το ουρλιαχτό.
Είμαστε το γυμνό σώμα.
Μπλε
Με τον καιρό το έμαθα,
έδωσα το όνομά του
κι όλοι μου έλεγαν:
«το ψάρι σου είναι μπλε και πρέπει να το αλλάξεις.»
Φράτζαϊλ
όταν φοβόμαστε γι’ αυτά που
ψιθυρίζουμε στον εαυτό μας
τότε ένα εκκωφαντικό
κρακ
ακούγεται μπροστά στα μάτια μας
Ακόμα παρών
Υπάρχει μέσα μου ένας νεκρός.
Άγνωστο πότε πέθανε
ξεψύχησε τόσο αργά
που έγινε αντιληπτό μόνο το πτώμα του.
Σβηστοί άνθρωποι
Καβάφη μου να λες
τι γρήγορα που οι σβηστοί άνθρωποι πληθαίνουν.
Φόρτωση…
Something went wrong. Please refresh the page and/or try again.
