Βραδινά Τσιγάρα
Οι λέξεις είναι πάθηση
Κι ύστερα τι σημασία έχουν οι λέξεις; Οι λέξεις –μαλάκες μου– είναι ιός που μας κατασπαράζει. -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Πάντα στη θέση τους
Στις 9 και 59 το βράδυ υπάρχει μια καθημερινότητα που αργοπεθαίνει, υπάρχει η κίνηση της γάτας που μας τραβά την προσοχή ελλείψει άλλου ενδιαφέροντος -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης / φωτογραφία: paranoiko_xaos
Κάνε ένα έτσι και σβήσ’ το
βγες στο μπαλκόνι και σβήσε τα φώτα στην πόλη –άσε μόνο τους ακάλυπτους· ο αντίλαλός τους ακόμη μας ξυπνάει– -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Η Μαίρη όμως δεν έχει
Η Μαίρη αυτό το μήνα σκέφτεται πολύ δεν θέλει να τ’ αφήσει μόνα τους δεν ξέρει όμως πόσο θ’ αντέξει. -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Να μην εγκαταλείψω ρε παιδί μου την πόλη
Πήρα μια απόφαση: είσαι η Αθήνα με τα ήσυχα φώτα στα διαμερίσματα τις ζεστές πολυκατοικίες των Ιλισίων -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Όταν δεν μ’ ένοιαζε το κεφάλι μου
Έλα τι άλλο να πούμε καλά τα καταφέραμε. Εθιστήκαμε στην αποτυχία γεμίσαμε γέλια πικρά -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Μικρά ποιήματα ΙΙ
Τυφλώθηκε η πόλη ή μήπως έχει αρχίσει να χαράζει; -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Αϋπνίες
αν εμείς μοιραστήκαμε μια κουβέρτα ένα δίσκο με φαγητό ή έστω μια στιγμή ανθρωπιάς την ώρα που εσύ έκλαιγες κι εγώ έγραφα κρυφά -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Το δέρμα σου φρούτο ώριμο
και πώς να σου εξηγήσω ότι δεν έχω πλέον στόμα αλλά η ανάγκη μου να σε τρώω όλο και μεγαλώνει -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Η ποίηση επιτέλους με εγκατέλειψε
Τώρα είναι Αύγουστος – προχθές το βράδυ δεν είπα στην αρχή; Πως πέρασαν δυο μήνες; Φαίνεται πως η εγκατάλειψη αλλάζει το χρόνο- -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Κι απ’ το ποτήρι μας
Ήρθε στο τέλος κι η ποίηση και μας διέλυσε. -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Καλύτερα να μην
Κι όλα αυτά ενώ μπορώ με μια μικρή ματιά να σκύψω πάνω απ’ την κάμαρά σου και να δω με τα ίδια μου τα μάτια με ποιον τέλος πάντων ξαπλώνεις τη νύχτα σε ποιον ψιθυρίζεις -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Κι όλοι θα είναι πλέον με κάποιον άλλον
Στο στέκι που πηγαίνω κάθε βράδυ και τα πίνω έχω πλέον ξεναγήσει τους πάντες: -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Εσύ κι η γαμωάνοιξη
Μετά με ρωτάς τι γίνεται Τι θες να σου πω με πέθανες στην Άνοιξη πως όλο θα ‘ρθει, πως όλο θα ‘ρθει κι απ’ τις τόσες φορές που το πίστεψα ήρθε κι ούτε με νοιάζει.
Αν δεν έπινα
διότι αν δεν έπινα τα χείλη μου θα έκαναν μακροβούτι στο λαιμό σου αποδεικνύοντας περίτρανα την καύλα μου για σένα.
Μικρά ποιήματα
Η πιο ζεστή χώρα του κόσμου: ο λαιμός της
Πολύ πρωί – δεν θυμάμαι ποιο
το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δεν σου μιλάω δεν σου στέλνω πια ποιήματα ούτε κι εσύ τραγούδια δεν γράφω πια
Αύριο
Κι η ποίηση θα μού ‘ρθει αύριο. Κι η σκέψη θα μού ‘ρθει αύριο.
Απόγευμα, διαμέρισμα
Κάποιος άλλος μου υπαγορεύει στο κεφάλι μου τι να γράψω. Αρκετά κάθισε λέει και με προειδοποιεί πως τώρα πια δεν θα σωπάσει.
Καρφί
Είμαστε η ανυπότακτη πολιτεία. Είμαστε τα ποιήματα στο δρόμο. Είμαστε το ουρλιαχτό. Είμαστε το γυμνό σώμα.
Φόρτωση…
Something went wrong. Please refresh the page and/or try again.
στίξη 