-στα λόγια η Εβελίνα Κόλλια
Όλα ξεκίνησαν όταν η ψυχολόγος μου μέσα στα πλαίσια της δραματοθεραπείας, μου έφτιαξε σε ένα χαρτί ένα σταυρό. Αυτός ο σταυρός λοιπόν –προερχόμενος από τους Ινδιάνους– αποτελούταν από τέσσερα τμήματα: το πνεύμα, το νου, τη ψυχή και το σώμα. Ξεκινώντας λοιπόν με περίσσια χαρά να διαλέξω τις ξυλομπογιές μου, σα παιδάκι που γίνομαι, για να γεμίσω με λέξεις τα κενά τμήματα, κατέληξα κυρίως να «μισώ» τον εαυτό μου καθώς οι λέξεις δεν έβγαιναν. Δεν ήταν το άγχος και η πίεση της στιγμής, όπως όταν σου λένε «πες πέντε πράγματα που αγαπάς σε εσένα», αλλά πραγματικά δεν είχα πράγματα να γράψω.
Η ψυχολόγος, σε μία προσπάθεια να με ξεμπλοκάρει μου είπε ότι φροντίδα του σώματος θεωρείται ακόμα και το να χτενίσεις τα μαλλιά σου, να σε προσέξεις ακόμα και σε μικρά πραγματάκια. Το αστείο/ θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι δεν κάνω ούτε αυτό(ευτυχώς που έχω λεπτά και λίγα μαλλιά). Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι έβαλα έστω τον δονητή μου –αδερφός, φίλος και εκεί σε όλες τις δύσκολες στιγμές.
Όλο αυτό το «μελόδραμα» λοιπόν ήρθε και «κούμπωσε» με το πρότζεκτ «Πες μας λίγα λόγια για το σώμα». Με σκέψεις όπως «η Φρίντα κατάφερε να αναδείξει την σεξουαλικότητα της παρά τις ιδιαιτερότητες του σώματος της από τις πολλαπλές επεμβάσεις», «θα έπρεπε να έχουμε μοντέλα plus size, ακόμα και αν χρειαστεί να επιβληθεί με την αμφιλεγόμενη μέθοδο της ποσόστωσης», και όλα τα άλλα που νιώθω και για τα οποία φωνάζω ακόμα, έκανα μία μικρή ανακάλυψη που έμελλε και μέλλει να μου κοστίσει έξτρα συνεδρίες. Με ταμπέλες όπως «ψηλή, αδύνατη, λευκή και straight», δεν ένιωσα ποτέ ότι το σώμα μου ανήκει σε μία κατηγορία που χρήζει φροντίδας, υποστήριξης και βροντοφωνάγματος. Ήταν και είναι ένα απλό, τυπικό σώμα, με μικρό στήθος, με καλό μεταβολισμό, που καίγεται μπρος στον καλοκαιρινό ήλιο.
Μέσα σε όλα αυτά ίσως το έχω καταλήξει να είναι ένα σώμα α-διάφορο και αν-αξιαγάπητο. Είναι ένα σώμα που μου ανήκει κάποιες μέρες και τις υπόλοιπες ίσως να νιώθω και ότι το κουβαλάω. Ίσως χωρίς κάποια κατηγοριοποίηση να μην ένιωσα ποτέ την ανάγκη ή το δικαίωμα ότι χρήζει υπέρμετρης αγάπης και φροντίδας. «Τι ανάγκη έχει, αφού είναι αποδεκτό;». Για να προλάβω αντιφάσεις και δεύτερες σκέψεις που θα δημιουργηθούν από τις παραπάνω εξομολογήσεις, κατέληξα ότι δεν πρόκειται για κάποιου είδους υποσυνείδητο ρατσισμό και μετριοφροσύνης, «το σώμα μου έναντι των κατηγοριών που είναι κατώτερα από το δικό μου».
Όλη αυτή τη σκέψη, θα την ενέτασσα ίσως –όχι κεκαλυμμένα και δικαιολογητικά– στα πλαίσια ενός ενοχικού συνδρόμου, καθώς όταν υπάρχει κάτι πιο έντονο από σένα, καλό είναι να σωπαίνεις για ό,τι αφορά εσένα. Σίγουρα καθημερινά μέσα σε όλους μας υπάρχει ένας αγώνας να ταιριάξουμε. Ανοίγεις εφαρμογές και άρθρα για διατροφή και συμβουλές ομορφιάς και αγωνιωδώς προσπαθείς να βρεις σε ποια κατηγορία ανήκει το σώμα σου –λες και αν δεν το κατηγοριοποιήσεις, δεν μπορείς να το δεις και να το ακούσεις, άρα και να κάνεις τα καλύτερα για εκείνο. Ίσως η δική μου ανάγκη να ταιριάξω, με έκανε να ξεχάσω τις φθορές του σώματός μου και τις θύμησες που εκείνο έχει, παρότι εγώ προσπάθησα να αποβάλλω.
Έχει περάσει φάση να το νιώθω βρώμικο γιατί με καυτηρίασαν , κοψίματα από το ξύρισμα για να γίνω όμορφη και ερωτική, μεταβολές κιλών από κούραση και άγχος, γάζες για να κρύβω τα τατουάζ του –που πλέον ανήκουν στο σώμα μου πιο πολύ από καθετί–, έχει περάσει από χέρια που δεν το αγάπησαν και δεν το χάιδεψαν και έχει περάσει και από τα δικά μου χέρια που το έτριβαν για να φύγουν οι αναμνήσεις και δεν ήμουν εκεί όταν με χρειάστηκε.
Ίσως είναι ωραίο να νιώθουμε το σώμα μας κτήμα μας και αναπόσπαστο κομμάτι του εγώ μας, ωστόσο μιλώντας στις τελευταίες γραμμές για το σώμα μου στο γ’ ενικό, με έκανε να το πονέσω και να θέλω να το κάνω κτήμα μου ακόμα περισσότερο. Ίσως γιατί καταλαβαίνουμε και πονάμε πιο εύκολα κάτι που δεν αναφέρεται ως α’ ενικό.
{ορμώμενη από το Βιωματικό σεμινάριο συμπεριληπτικής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης
«Liberte, Egalite, Sexualite»}
φωτογραφίες: Andrea Hurtarte / Pinterest
στίξη 