-στα λόγια η Εβελίνα Κόλλια
«Μοναδικοποιείς τους ανθρώπους».
Αυτή ήταν η κατηγόρια μου τις τελευταίες ημέρες. Τους καθιστώ μοναδικούς, τους ανεβάζω σε ένα βάθρο για να μην νιώσουν ποτέ χαμηλά και εγώ στέκομαι από κάτω και τους χαζεύω περήφανα και με θαυμασμό. Καμιά φορά δεν το αξίζουν, άλλες πάλι ναι. Καμιά φορά δεν το θέλουν και δεν το ζητάνε. Ίσως όμως κάπου το συνηθίζουν και ξεκινάει να τους καλαρέσει. Κι εγώ στέκω κάτω. Ίσως θέλω να μου το ανταποδώσουν, δεν το κάνω αλτρουιστικά. Ίσως θέλω να μην νιώσω ότι έχω δίπλα μου άτομα χαμηλά και να μην νιώσω ότι κατέκτησα ακόμα μία προσωπική αποτυχία.
Το αστείο είναι ότι ό,τι και αν κάνουν δεν πέφτουν. Δεν ξεβάφω καν τον θρόνο τους, δεν τον γκρεμίζω σε χίλια μικρά κομματάκια, μην και το καταλογίσω σε εμένα και αυτό. Εσύ το επέλεξες, εσύ τους ανέβασες, μην τους ξεγυμνώσεις και τους ρίξεις, γιατί θα ξεγυμνωθείς και θα πέσεις. Όσο κι αν προσπαθούν οι ίδιοι να καθαιρεθούν, εκεί εγώ, φτιάχνω καινούργια στέμματα. Ίσως και να θέλω την δόξα που τους δίνω , αλλά εγώ δεν έχω. Ούτε καλά καλά ταπεινή πριγκίπισσα, κυρίως παραμάνα ή ένας ταπεινός θεράποντας.
Κι όταν παρατήσουν τον θρόνο παραμένω εγώ με τα απομεινάρια μιας χαμένης δυναστείας να σκέφτομαι πού θα πάει η επόμενη ψήφος μου για την εκλογή και ποιον θα θεοποιήσουμε τον επόμενο χρόνο. Ποιον θα καταστήσουμε θεό και βασιλιά μας, ποιητή ουρανού και γης ορατών τε πάντων και αοράτων;
Φοράω κι εγώ το στέμμα καμιά φορά και καμαρώνω μη νομίζεις, αλλά τελικά ταιριάζει πάντα καλύτερα στον επόμενο. Πάντα στον επόμενο γιατί ο επόμενος δεν είναι εγώ. Δεν ξέρω τις ανασφάλειες και τις αηδίες του ενώ τις δικές μου τις ξέρω και τις ζω και τις σιχαίνομαι.
Ο Άλλος έρχεται πάντα και είναι καλύτερος και άξιος και εγώ εκεί: στο πόστο μου αγέρωχη. Να τον καμαρώνω και να τον αγαπώ.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 