–στα λόγια η Αιμιλία Κάλτση
Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Δεν ξέρω πώς θα ‘πρεπε να ξεκινήσω. Ποιος
θέλει πλέον να διαβάζει θλιμμένα κείμενα για χαμένους έρωτες;
Δεν ξέρω με τι λέξεις να συνεχίσω. Προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες, αλλά δεν τα καταφέρνω. Ούτε μ’ εμάς τα κατάφερα. Τα «θα» έγιναν «δεν» και τα «δεν» πήραν σάρκα και οστά.
Δεν ξέρω πώς βρίσκει κανείς το κομμάτι που χάνεται ανάμεσα σε δυο σώματα που χωρίζονται. Ψάχνεις στο κενό, μα τα χέρια σου μένουν άδεια.
Δεν ξέρω πώς περιγράφεις το απερίγραπτο.
Αν ήξερα πως τότε θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα θα σ’ αγκάλιαζα πιο σφιχτά. Δεν θα έμπαινα στο τρένο. Δεν θα επέστρεφα σπίτι. Κι ίσως τότε να μην έφευγες κι εσύ…
στίξη 