-στα λόγια η Δώρα Παρδάλη
Μπλέχτηκα τότε κι εγώ στην ανάγκη της περιπέτειας, στο κάλεσμα του αγνώστου, στο κάλεσμα του νέου, του διαφορετικού, αυτού του επίπλαστου που σου δίνει χαρά για λίγο, εφήμερη, με μικρή διάρκεια αλλά χαρά κοντινή στην έκσταση. Μπλέχτηκα τότε κι εγώ μέσα την αναζήτηση του άλλου, του ανοίκειου, αυτού του αγνώστου που με περίμενε μακριά από εσένα, της οικειότητας και της αγάπης. Κι όλο με κατηγορώ γι’ αυτή την ανωριμότητα, την επιπολαιότητα, όλο με κατηγορώ που έφυγα, που ξύπνησα ένα πρωί και είπα κάπου με περιμένει μια άλλη ζωή, σκοτεινή και φλογερή και διαφορετική. Κάπου με περιμένουν άλλοι άντρες και άλλα μπαρ και άλλα καφέ και άλλα μέρη από αυτά που πηγαίναμε μαζί. Κάπου με περιμένει η νύχτα και η βότκα και το τζιν και τα ποτά που δεν έπινες, κάπου με περιμένει το κακό σεξ αλλά το νέο σεξ και οι καινούργιοι φίλοι, αυτοί που δεν είναι φίλοι και των δυο μας, κάπου με περιμένει η άλλη Αλίκη, η σκοτεινή, η περιπετειώδης, η νεαρή, αυτή η ελεύθερη Αλίκη που δεν είναι πάντα συντροφική και υπεύθυνη.
Κάπου με περιμένουν νέα επίθετα, βρώμικα, σιχαμερά επίθετα, αυτά που αποφεύγουν οι καλοί συγγραφείς, αυτά που δε θέλουν να χαρακτηρίζουν τους ήρωές τους, αυτά που δεν τα θέλει κανένας για τον εαυτό του, αυτά που όλοι κρύβουμε, που δε λέμε ποτέ, αυτά για τα οποία ντρεπόμαστε.
Κάπου με περιμένει η ζωή.
Κάπου με περιμένει η ζωή.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 