-στα λόγια η Νικολέτα Κριαρά – Λάμπρου
Υπάρχουν στιγμές που απλώνω τα μάτια και σε κατασπαράζω. Προσαρμόζω τη μάσκα να χωρέσω στην εικόνα που κεντάς με προσοχή τη μορφή μου. Η κίνηση γύρω, σου δημιουργεί ταραχή. Το μυρίζω. Σε τρομάζει το άγνωστο, το λάθος. Τι πιο αληθινό απ’ το ψέμα; Ειδικά, όταν είναι δικό σου.
Δυο δευτερόλεπτα. Για δυο μονάχα δευτερόλεπτα, στέκομαι γυμνή. Οι ματιές μας διασταυρώνονται. Μένω άδεια. Ατόφια. Με μάτια καθαρά. Η μορφή στον καθρέφτη καταρρέει. Μαζί, και το ψέμα. Δεν σταματάς να κοιτάς. Μια τυπική γυναίκα, χωρίς φίλους, απαλλαγμένη από γνωστούς, που κλειδώνει λογαριασμούς σε ντουλάπια, όλα όσα είμαι. Ρακένδυτη από συναισθήματα. Με μαθαίνεις.
Δ░υ░ο
μ░ο░ν░ά░χ░α
δ░ε░υ░τ░ε░ρ░ό░λ░ε░π░τ░α
Ύστερα, όλα σβήνουν. Στο μαρμάρινο τραπεζάκι θα εμφανιστούν γράμματα που θα διψάς να αγγίξεις. Θα συνεχίσεις με τη φαντασία να σκάβεις. Δεν θα θυμάσαι πως αυτά τα δυο δευτερόλεπτα τα κατάφερες. Θα φορέσω τη μάσκα προσεκτικά να ξεγελάσω τη μνήμη σου. Θα κλείσω τη σκέψη σε σύννεφο, θα καθαρίσω σχολαστικά τον καθρέφτη – να παγιδέψω το βλέμμα σου. Βλέπεις, η ζωή που κατακλύζει το δωμάτιο, είναι στιγμές βουτηγμένες στα μάτια σου. Όλα τα υπόλοιπα, κρατάνε δυο μονάχα δευτερόλεπτα. Νεκρή από τους ζωντανούς, επιστρέφω. Το σώμα μου, λιπαίνει τις βιολέτες στον κήπο.
Ο χρόνος τελείωσε. Οι καμπανέλλες χρειάζονται φροντίδα.
Ας υποκριθούμε – δεν ήρθα ποτέ.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 