–στα λόγια η Κωνσταντίνα Καλογεροπούλου
Ένας συνταξιούχος πυροσβέστης κάθεται μπροστά στο τζάκι του και συνομιλεί με την φωτιά αναπολώντας την αδερφή της, την Αλκυονίδα.
Είναι η δεύτερη φορά που το κάνω αυτό. Μα σήμερα εγώ είμαι αυτός που γέρασα. Ποτέ δεν κατάλαβα τι προσπαθείς να μου πεις. Νομίζεις πως επειδή είσαι όμορφη δεν πρέπει να μου δώσεις περαιτέρω εξηγήσεις, έτσι; Θα μπορούσα να αναλύω την ομορφιά σου για ώρες και με ποιον τρόπο ξεγελάς τους πάντες με αυτή. Τι φωνάζεις μπορείς να μου πεις; Εγώ είμαι αυτός που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να βάλω τις φωνές. Και ξέρεις για ποιο λόγο; Γιατί η σιωπή του πεύκου είναι ίδια με αυτή του ανθρώπου που σε πολεμάει. Είσαι μια θρασύτατη έφηβη που κάνει σεξ για ένα βράδυ και μετά εξαφανίζει τον παρτενέρ της, καθώς ο παρατηρητής της πράξης είναι εκεί σε κάθε σου βήμα. Και μην μου υποστηρίξεις τώρα πως δεν θα ήθελες να συμμετέχει και αυτός!
Δηλαδή ή θα με ζεστάνεις ή θα με κάψεις. Κράτα τις αποστάσεις σου σε παρακαλώ. Είμαι άνθρωπος του Γενάρη. Ξέρεις τι πάει να πει αυτό; Πως η μόνη ζέστη που επιτρέπω στον εαυτό μου είναι εκείνη του τσαγιού που μυρίζει γιασεμί μια χειμωνιάτικη μέρα. Αλλά ξέρω γιατί το κάνεις. Ούτε επειδή έχεις νεύρα που σε κεράτωσα τις προάλλες με την μικρότερη σου αδερφή –είχα χαθεί στο δάσος τι να έκανα, νέος στην δουλειά– ούτε επειδή αρνούμαι πλέον να σε αφήσω να κάνεις ό,τι θέλεις. Είσαι τσαντισμένη επειδή δεν σε λένε Αλκυονίδα. Και πολύ καλά έκαναν οι γονείς σου που δεν σου έδωσαν αυτό το όνομα! Τι σχέση έχεις εσύ με την χαρά της ζωής, μου λες; Νομίζεις πως η αδερφή σου είναι χαζή; Υπάρχει λόγος που την βάφτισαν οι γονείς σας έτσι.
Ω Αλκυονίδα μου! Είσαι εκείνος ο μορφωμένος άνθρωπος που πάντα ξέρει τι να πει και πότε, χωρίς να πληγώσει κανέναν. Σε περιμένω πώς και πώς κάθε χειμώνα να με αγκαλιάσεις με γλύκα και θέρμη εκεί, λίγο μετά το μεσημέρι. Δεν έχεις καμία σχέση με την αδερφή σου. Αν δεν ταξίδευες τόσο συχνά θα μπορούσαμε να είχαμε μια οικογένεια και ένα σπίτι με φίλους να μας επισκέπτονται κάθε τόσο. Μα οι καλύτεροί μας φίλοι θα ήταν τα δέντρα του κήπου μας, εκείνα τα δέντρα που ξέρουν να χορεύουν όταν είναι χαρούμενα. Μα θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι για ένα πράγμα.
Ξέρεις ποια είναι η ουσία της; Την ξέρεις καλά την αδερφή σου; Αν όχι, άκου εμένα πώς την έχω ψυχολογήσει. Αυτή σιχαίνεται τον χορό των άλλων. Αυτή χορεύει μόνο πάνω σε κορμιά που ουρλιάζουν. Το παίζει δασκάλα βλέπεις, θα ήθελε πολύ να είναι καθηγήτρια σύγχρονου χορού, που στο τέλος σκοτώνει τους μαθητές της. Ναι, αυτή η ίδια. Τις περισσότερες φορές κάποιος ανώμαλος της υπόσχεται γάμους και λεφτά και καλοπέραση. Αυτή τα πιστεύει και αρχίζει να χορεύει. Δεν καταλαβαίνεις πότε χόρτασε.
Ω Αλκυονίδα μου! Η καταστροφή που προκαλεί με κάνει να σε επιθυμώ περισσότερο. Γέρασα βλέπεις, δεν μπορώ να την πολεμήσω πια. Άλλοι πήραν την θέση μου. Και δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το σθένος και την αυταπάρνησή τους. Τους σκέφτομαι και βουρκώνω. Ένα πράγμα τελευταίο θα σου πω. Είναι θρασύδειλη μην το ξεχνάς. Φωνάζει για να φωνάζει. Και είναι στο χέρι μας, το δικό σου και το δικό τους να την εξαφανίσουμε, μαζί με εκείνους που δυστυχώς της τάζουν πράγματα και τα πιστεύει.
Καληνύχτα.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 