-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Αν είχατε ποτέ την απορία πώς περνούσαν τα μεγαλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας την καθημερινότητά τους, το βιβλίο του Mason Currey αποτελεί απάντηση σε αυτό ακριβώς το ερώτημα. Όλοι μας κάποια στιγμή αναζητήσαμε πληροφορίες για τις συνήθειες και τα πιο «καθημερινά» στοιχεία αγαπημένων μας καλλιτεχνών, συγγραφέων και μουσικών. Το βιβλίο «Η τέχνη της ρουτίνας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key books, είναι μια τέτοια ανθολογία για πολλές από τις ιδιοφυίες του ανθρώπινου πολιτισμού.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Πώς παράγεις σημαντικό δημιουργικό έργο ενώ ταυτόχρονα πρέπει και να κερδίζεις το ψωμί σου; Τι είναι καλύτερο, να αφοσιώνεσαι σε ένα έργο ή να ασχολείσαι με αυτό κάθε μέρα κι από λίγο; Είναι ασύμβατη η άνεση με τη δημιουργικότητα ή το αντίθετο; Από τον Μαρξ έως τον Γουόρχολ και απ’ τον Μότσαρτ μέχρι τον Μουρακάμι, Η Τέχνη της Ρουτίνας εξετάζει τα καθημερινά τελετουργικά της ζωής των πιο σπουδαίων προσωπικοτήτων της διανόησης των τελευταίων 400 ετών.»
Αρχικά, το βιβλίο προσελκύει τον αναγνώστη ήδη από το εξώφυλλό του, στο οποίο φιγουράρουν οι (κατά κάποιο τρόπο) προσωπογραφίες ανθρώπων, όπως ο Γούντι Άλεν, ο Μαρξ ή ο Χέμινγουεϊ. Εντύπωση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι τα εσώφυλλα είναι μαύρου χρώματος, δημιουργώντας μια εξαιρετική αισθητική.
Το κείμενο, μετά από μια μικρή εισαγωγή και κάποιους πίνακες, χωρίζεται σε πολύ μικρές ενότητες αφιερωμένες σε κάθε πρόσωπο. Δεν ακολουθείται κάποια χρονολογική ή αλφαβητική σειρά, οπότε η κατανομή των προσωπικοτήτων είναι μάλλον τυχαία. Η γλώσσα του είναι απλή και διασκεδαστική, κι ο αναγνώστης ακολουθεί πολύ ευχάριστα τη ροή του κειμένου.
Ο συγγραφέας δεν κάνει κάποια αρχική εισαγωγή στο έργο κάθε προσώπου, αλλά μένει αυστηρά στο θέμα του βιβλίου: τι ώρα ξυπνούσε ο καθένας, τι έτρωγε για πρωινό, που κατοικούσε, πόσα φλιτζάνια καφέ έπινε μέσα στη μέρα, αν ξενυχτούσε ή τι συνήθιζε να κάνει πριν τον ύπνο. Αποτυπώνει το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι μεγάλοι δημιουργοί συνέθεσαν και ανέπτυξαν τα έργα τους.
Έτσι μαθαίνουμε πως ο Καρλ Γιουνγκ αποσυρόταν σε ένα χωριό της Ελβετίας και ζούσε σχεδόν πρωτόγονα, προκειμένου να ξεφύγει από τη ζωή της πόλης και να γράψει. Η Σύλβια Πλαθ, καταφέρνοντας επιτέλους να θέσει ένα πρόγραμμα για τη δημιουργικότητα της, τέσσερις μήνες πριν αυτοκτονήσει έγραψε στη μητέρα της «Eίμαι ιδιοφυής συγγραφέας. Το έχω μέσα μου. Γράφω τα καλύτερα ποιήματα της ζωής μου. Θα με κάνουν διάσημη.» Από την άλλη, ο Πικάσο κοιμόταν και ξυπνούσε αργά όλη του τη ζωή, δούλευε στο ατελιέ του από τις 2 μ.μ και μάλλον δεν αποτελούσε ευχάριστη παρέα για τους γύρω του, ενώ ο Σαρτρ δούλευε 6 ώρες καθημερινά και έπαιρνε έως 20 δισκία Corydrane την ημέρα.
To bottom line: Ο Mason Currey με το βιβλίο αυτό, ελαχιστοποιεί την ιδέα της ξαφνικής, αναπάντεχης δημιουργίας ενός μεγάλου έργου. Αντίθετα, εξετάζει πώς οι όποιες καθημερινές συνήθειες μπορούν να δημιουργήσουν το πλαίσιο για τη συνεχή έμπνευση και δημιουργία. Διαβάζοντάς το ο αναγνώστης αναζητά ομοιότητες με διάφορα πρόσωπα, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, και αδυνατεί να το αφήσει από τα χέρια του, προχωρώντας συνεχώς παρακάτω και διαβάζοντας την επόμενη ρουτίνα. Πρόκειται για ένα καθαρά εθιστικό βιβλίο!
στίξη 