-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Το άπειρο δεν υπάρχει, παρά μόνο ως κατασκεύασμα του μυαλού μας, ως μια κατηγορία. Βλέποντας κάτι πεπερασμένο μεν, πολύ μεγαλύτερο από εμάς δε, καθώς δεν μπορούμε να το συλλάβουμε με τις αισθήσεις ή τον νου μας, ότι κάπου κι αυτό τελειώνει, κατασκευάζουμε την έννοια του απείρου. Οι εμπειρίες μας τουλάχιστον μαρτυρούν πως όλα είναι πεπερασμένα. Με τον ίδιο τρόπο και το τέλειο. Όταν παρατηρούμε κάτι που είναι πολύ καλύτερο από εμάς, μην μπορώντας να το συλλάβουμε, το ονομάζουμε τέλειο. Αν όμως όλα αυτά μπορέσουμε να τα εξετάσουμε από κοντά, να δούμε το τέλος του απείρου, να δούμε που σφάλλει το τέλειο, τότε η ιδέα αυτή μέσα μας καταρρέει, ώσπου να έρθει το επόμενο άπειρο, το επόμενο τέλειο να τη γεννήσει ξανά. Το σημαντικό εδώ φαίνεται να είναι ότι οι ιδέες αυτές δεν γεννιούνται μέσα μας από την εμπειρία, αλλά από την έλλειψή της. Ιδέες όπως η ελευθερία ή η δικαιοσύνη ξεπηδούν ως μια ανάγκη, ως μια έλλειψη. Κι οι ιδέες αυτές αρχίζουν να μοιάζουν πολύ, τελικά, με το τίποτα.
Κακά τα ψέματα, αιώνιο είναι μόνο το στιγμιαίο. Γιατί όμως αναζητούμε την συνέχεια;
Η ουσία της ηθικής είναι ότι είναι υποκειμενική. Όλος ο αγώνας μας πρέπει να επικεντρωθεί στο να σταματήσουμε να παίρνουμε τόσο στα σοβαρά όλους τους κανόνες και τις δομημένες κατηγορίες. Δεν στέκει να ξεκινάμε από το «τι είναι το ηθικό» και να διαμορφώνουμε μετά την άποψή μας με βάση αυτό. Έτσι εντείνουμε τη σύγκρουση. Τη σύγκρουση ανάμεσα σε ορισμένες ταυτότητες και δομημένα χαρακτηριστικά που έχουμε προσδώσει σε κάτι και την ύπαρξη που ρέει και δεν δίνει σημασία σε όλα αυτά. Αντίθετα πρέπει να κινηθούμε με βάση τι μας ικανοποιεί και τι όχι, τι μας ωθεί και τι όχι, τι θεωρούμε πρώτα εμείς ηθικό και τι ανήθικο. Οι κατηγορίες, τα χαρακτηριστικά είναι κενό, είναι νεκρό κατασκεύασμα, η συνείδηση κι η ύπαρξη είναι ζωντανά και τρέχουν.
Η ήττα έχει μια παρηγοριά. Επειδή φοβάσαι να προσπαθήσεις, φοβάσαι να χτίσεις, ξεκινάς έναν πόλεμο απέναντι στον κόσμο, θες να αλλάξεις ολοκληρωτικά τον κόσμο, να τον γυρίσεις τούμπα, μόνο και μόνο για να παραδεχτείς στο τέλος πως ηττήθηκες, πράγμα που σχεδόν προσδοκούσες, για να δικαιωθείς, επειδή αδικήθηκες, επειδή δεν ακούστηκες, επειδή τελικά δεν φταις εσύ που έχασες, που δεν έχτισες, αλλά το άλλο που δεν άκουσε, που δεν άλλαξε.
Το παράλογο δεν είναι παρά φύσιν, δεν είναι απόκλιση από την πραγματικότητα, είναι δοκιμή, είναι μια εκδοχή της πραγματικότητας που δοκιμάζεται για το αν θα αντέξει στις συνθήκες, είναι μια φυσική επιλογή.
Ο έρωτας δεν είναι πλήρωση. Είναι σαν την πείνα, είναι έλλειψη.
στίξη 