-She is an orphan. A survivor. She is like us, losing is not an option for her. Otherwise, what would her life be?
-στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Πέρασα τις δύο τελευταίες μέρες παρακολουθώντας το Queen’s Gambit, για να συνειδητοποιήσω ότι ένα φαινομενικά βαρετό παιχνίδι και τουρνουά σκακιού μπορεί να μετατραπεί σε κάτι συναρπαστικό, με τα σωστά μέσα και την κατάλληλη γραφή. Βέβαια το Queen’s Gambit δεν ασχολείται με το σκάκι παρά μόνο επιφανειακά, καθώς το χρησιμοποιεί ως μέσο για να μας μιλήσει για άλλα θέματα.
Η σειρά εξελίσσεται γύρω από την Beth Harmon, ένα κοριτσάκι το οποίο μένει ορφανό σε μικρή ηλικία και γρήγορα αντιμετωπίζει θέματα απομόνωσης και εξάρτησης, αλλά επίσης ανακαλύπτει το σκάκι, κάτι στο οποίο βρίσκει ότι είναι κάποιου είδους παιδί-θαύμα, και έτσι ξεκινάει η πορεία της στον ανδροκρατούμενο κόσμο του σκακιού, ενώ ταυτόχρονα πολεμάει τον εσωτερικό της κόσμο.
Μέσα από το chess-drama που δημιουργείται λοιπόν, το Queen’s Gambit εξερευνά θέματα γυναικείας επιθυμίας και εμμονής, υγιείς τρόπους αντιμετώπισης της απομόνωσης αλλά και αυτοκαταστροφικούς. Χτίζει έναν πολύ δυναμικό γυναικείο χαρακτήρα, αφού η πρωταγωνίστρια σε όλα τα επεισόδια της σειράς περπατά με το κεφάλι ψηλά, ενώ ταυτόχρονα τα ανδρικά βλέμματα περιμένουν να την δουν να πέφτει και να υποκύπτει στα συναισθήματα και τις παρορμήσεις της, πράγμα που οι περισσότεροι άνδρες θεωρούσαν χαρακτηριστικά των γυναικών και ήταν ο λόγος που για αυτούς δεν χωρούσε μια γυναίκα ανάμεσα τους σε ένα παιχνίδι πνευματικής δύναμης.
Το πιο δυνατό στοιχείο της σειράς, όμως, είναι η φωτογραφία, το έντιτ και τα κοστούμια της. Φαίνεται ξεκάθαρα πόσο άριστα είναι στημένες οι περισσότερες σκηνές κάνοντάς μας να μένουμε με το σαγόνι ανοιχτό στις λαμπρές εικόνες των ξενοδοχείων, κάτι που καλύπτει με μεγάλη ευκολία όσα κενά μπορεί να έχει αφήσει το γράψιμο της.
-φωτογραφία από το Filmgrab–
στίξη 