-στα λόγια η Ελένη Γεωργίου
Εγώ είμαι ίδια / Φοράω το ίδιο ξεφτισμένο παλτό από το πρώτο τέταρτο του αιώνα / Δε λέω να το πετάξω / Το δέρμα έχει φθαρεί τόπους τόπους / Μπάζει κρύο από τα μπαλώματα / Βρίσκω στις τσέπες του ψίχουλα από ψωμί που λαίμαργα έφαγα / Κάθε που πεινώ, χώνω τα χέρια μου βαθιά μέσα τους / Ξεγελώ την πείνα μου και έτσι ξεγελιέμαι / Το φορώ κυρίως (και όχι αποκλειστικά) μες στην καρδιά του χειμώνα / Και όπως περπατώ με σκυφτό κεφάλι / Αυτό εκεί σα μαύρη κουκκίδα πίσω μου και γύρω μου και μπρος στον ορίζοντά μου, μου θυμίζει όλα μου τα λάθη / Και όλες τις στιγμές αθανασίας / Εγώ είμαι ίδια και δεν συγχωρώ εύκολα πια / Και αυτή μου την αδυναμία δεν μου την συγχωρώ. / Όχι./
-φωτογραφία από Tumblr–
στίξη 