-στα λόγια και τη φωτογραφία η Νεφέλη Πιτσή
Στο τραπέζι, από χτες αφημένη,
μια κούπα με υπολείμματά καφέ
κι ένα τενεκεδάκι μπύρας.
Τα βιβλία στιβαγμένα δίπλα στο κρεβάτι.
Κάθε φορά που κάνω να σηκωθώ
γκρεμίζω από κάτι
και ξαναφτιάχνω την στίβα από την αρχή.
Στο μεταξύ, οι μέρες περνάνε σαν βραδυκίνητα τρένα,
ασθμαίνοντας βαριά.
Εγώ, απλώς αναβάλλω ταξίδια
και μετράω τα ρέστα από τα τσιγάρα της εβδομάδας.
Έχει περάσει καιρός
από τότε που ξεκίνησα να γράφω ποιήματα
αντί να χαράσσω γραμμές.
Μια ποικιλόμορφη μονοτονία μέσα σε τσαλακωμένα χαρτιά.
Λένε πως το τέλος είναι κοντά,
ωστόσο, εγώ δεν ξέρω που βρίσκομαι…
Αυτό που έμαθα να κάνω καλά είναι να εφευρίσκω λόγους.
Ξυπνάω
και πριν ανοίξω τα μάτια μου,
πρέπει να εφεύρω το λόγο για να το κάνω.
Δίνω μερικά λεπτά στον εαυτό μου
που προσπαθεί να σχεδιάσει τη μέρα,
να επαληθεύσει τα δεδομένα
και να εκτιμήσει τις καταστάσεις.
Οι σκέψεις τρυπώνουν στο μυαλό μου και δε φεύγουν,
μέχρι να αποφασίσω να πετάξω τα σκεπάσματα.
Θυμάμαι πως κάποτε άκουσα να λένε
ότι ο ύπνος
καταλαμβάνει το ένα τρίτο του συνόλου της ζωής μας.
Δεν είμαι σίγουρη ποιος μου το είπε αυτό,
ωστόσο μπορώ να γνωρίζω με βεβαιότητα
ότι είχε σκοπό να με προβληματίσει
σχετικά με το πώς επενδύω τα υπόλοιπα δύο τρίτα,
στη διάρκεια των οποίων
δεν κοιμάμαι.
Μπορώ να πω πως πέτυχε,
εν μέρει, τον στόχο του.
Πάνε χρόνια, τώρα, που υποφέρω από αϋπνίες…
Σήμερα, πάντως, σηκώθηκα με σκοπό να τελειώσω το παζλ,
που ξεκίνησα πριν δυο μέρες
και περιμένει υπομονετικά στο σαλόνι μου.
Είναι το τρίτο που ολοκληρώνω μέσα στην καραντίνα.
Φιλοδοξώ να το κρεμάσω σε κάποιον τοίχο,
όπως έκανα και με τα άλλα,
μόνο που αν η καραντίνα συνεχίσει για πολύ,
ίσως καταλήξω να κρεμάω παζλ, ακόμα και στο μπάνιο.
Ωστόσο, από χτες μου έχει σχηματιστεί η δυσάρεστη εντύπωση
ότι κάποιο κομμάτι λείπει…
Ίσως να είναι απλώς η ιδέα μου παρ’ όλα αυτά.
Εκτός από λόγους να ξυπνάω,
ψάχνω και λόγους για να μελαγχολώ
και το χαμένο κομμάτι του παζλ αποτελεί την ιδανική αφορμή.
Αν με ρωτούσε κάποιος πώς περνώ τις μέρες,
θα μπορούσα να του απαντήσω με ειλικρίνεια
πώς απλώς βασανίζω την σκέψη μου.
Ρίχνω μια ερευνητική ματιά στα κομμάτια και αναρωτιέμαι
τι θα γινόταν
αν οι κατασκευαστές παζλ γνώριζαν ότι,
ανεξαρτήτως του πώς επενδύεις τα δύο τρίτα της ζωής σου,
υπάρχει πάντα αυτό το ένα τρίτο
που δε θα καταφέρεις ποτέ να το επενδύσεις σε κάτι άλλο,
εκτός του ύπνου.
Πιθανότατα, να ήταν όλα τα παζλ λειψά, στο μέλλον.
Ένα τρίτο από τη ζωή
κι ένα κομμάτι παζλ.
Χαμένα και τα δύο.
Η μόνη μου έγνοια είναι να βρω κάτι
που να μπορώ να ολοκληρώσω.
στίξη 