–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη
Αυτό το κορμί που δείχνει τόσο μικροσκοπικό,
στάθηκε άτυχο στα χέρια κάποιων ανελέητων βασανιστών.
Αυτή η ψυχή,
γεμάτη πόνο και απελπισία,
απόψε είναι μισή,
ντυμένη στα μαύρα, κλαίει, θρηνεί
πορεύεται μες στην μοναξιά της
πολεμάει για έναν έρωτα μονόπλευρο,
για κάποια αισθήματα δικά της.
Το μυαλό μες στα συντρίμμια προσαρμόζεται,
κάθε τι λάθος,
θαρρεί πως είναι σωστό,
μα στο τέλος της διαδρομής κουρέλι γίνεται,
γιατί δεν είχε πίστη σε κάποιον Θεό ,
παρά μόνο σε κάποια λογική.
Κι η λογική,
όπως και να το κάνεις
αφανίζεται μπρος στην υπερίσχυση του συναισθήματος.
Οι σκέψεις όμως οι σκοτεινές,
μπορεί να είναι του μυαλού,
μα είναι αυθόρμητες, σκόρπιες, ανεξέλεγκτες,
γι αυτό και τυραννούν.
Κοιτάζω το κενό,
το μόνο που λείπει από εμένα,
είμαι μονάχα εγώ.
Μέσα στη θλίψη μου όμως απόψε αργοπεθαίνω,
και το να πεθαίνεις άλλωστε ,είναι ένα είδος συναισθήματος.
Άσε με!
Δε με βλέπεις;
είμαι ένας άνθρωπος της ησυχίας,
με πολύ θορυβώδες σκέψεις.
Κι όταν σωπαίνω,
σημαίνει πως με πνίγουν τα τείχη που στέκονται εμπόδια ανάμεσα μας και που δειλιάζουμε να τα προσπεράσουμε.
Μα ξέρω μέσα μου βαθιά,
εμπόδια στη ζωή είμαστε κυρίως εμείς οι ίδιοι.
Άρα δειλοί,
άρα… πολύ άτολμοι, για να καταστρέψουμε ένα χειρότερο εχθές και να καταφέρουμε να φέρουμε ένα καλύτερο αύριο .
Κι ίσως πολύ ευαίσθητοι ρομαντικοί ρεαλιστές, με λίγα όνειρα στην άκρη ,
και τόσο ψεύτικος αυτός ο κόσμος,
σε θέμα συναισθήματος καρδιάς, από φτωχάδα μυαλού κι από έκφραση σκέψης.
Για κάθε ποιητή, για κάθε λογοτέχνη, για κάθε τέλος πάντων ουσιώδη καλλιτέχνη, είναι ένας κόσμος γι αυτούς, που δεν υπάρχει συμβιβασμός, μήτε συνύπαρξη.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 