-στα λόγια ο Σταμάτης Παρασκευάς
Κατά Edgar Cabanas και Eva Illouz «ευτυχιοκρατία»:
«Τον καιρό αυτόν, εφόσον η υγεία δε συνίσταται στην απλή απουσία ασθένειας, έτσι κι η κανονικότητα δεν συνίσταται στην εξισορρόπηση καλού και κακού απλώς, θετικού κι αρνητικού απλώς»: η θετικότητα ΠΡΕΠΕΙ (με νέον φώτα να φωτίζουν τα κεφαλαία γράμματα που ο Ελύτης αφορίζει να το γδάρουμε, μα έλα που ανατριχιάζω στην ιδέα να γδέρνω τομάρια ζώων και ζωών), ΠΡΕΠΕΙ -λοιπόν- να ξεπερνά την αρνητικότητα. Ο ευτυχέστερος και φυσιολογικότερος.
Αμήν.
Τι έμαθες απ’ αυτό; Πως η ευτυχία είναι ένα απέραντος δρόμος με το καρότο μπροστά από τα μούτρα σου / τρέξε, τρέξε κουνελάκι, ειδάλλως ξύλο που θα το φας. Η ευτυχία uber alles, μόνο οι πραγματικά ευτυχισμένοι είναι φυσιολογικοί, καλοί, λειτουργικοί, παραγωγικοί, σούπερ-ντούπερ-ουάου πολίτες, άξιοι και προκομμένοι, συναισθηματικά ασφαλείς και προβλέψιμοι, διεκδικούν το μερτικό της ευτυχίας και πέφτουν στον φαύλο κύκλο: ο ευτυχισμένος πρέπει να ψάχνει κι άλλο να βελτιώσει την ευτυχία του, μια διάχυτη ακορεστία / δυστυχώς, πια δεν σκάει κανείς απ’ το πολύ φαΐ / καθήλωση στο στοματικό στάδιο / ένα στόμα σαν το τεράστιο μάτι του Μεγάλου Αδελφού, που καταβροχθίζει διαρκώς, που λέει τις αποψάρες του και τις ποιηματάρες του και τα ερωτικά λογίδρια σε λεζάντες κάτω από εσθέτικ φωτογραφίες ή με καλλιγραφίες σε λευκό ή μαύρο φόντο / μια ατάκα και χιλιάδες λάικ που θα πάρουν Κρατικά Βραβεία Ποίησης και Νόμπελ και / στόματα
στόματα
στόματα
*υποσημείωση: η καθήλωση στο στοματικό στάδιο οδηγεί το άτομο στην ανάπτυξη εξαρτήσεων και ναρκισσιστική προσωπικότητα. Ο άλλος πέρα από το άτομο υπάρχει μόνο για να ικανοποιεί, οι άλλοι τριγύρω από το άτομο υπάρχουν μόνο για να προσφέρουν, αλλά και πάλι δεν είναι τόσο θλιβερό αυτό, γιατί /
στόματα
στόματα
Δεύτερο παραμύθι, αυτό του Νάρκισσου που βούτηξε στη λίμνη, πνίγηκε στη λίμνη, γιατί δε γνώρισε ποτέ ποιος ήταν αυτός που αντικατοπτριζόταν, ότι ήταν αυτός το ίδιο το πρόσωπο που έβλεπε στην επιφάνεια της λίμνης. Ο Νάρκισσος είναι ο βαθιά καταραμένος άνθρωπος να μην ξέρει ποιος είναι, ο Νάρκισσος είναι ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου, είναι μια τρύπα που με κανέναν τρόπο δεν γεμίζει, δεν βουλώνει, ένα ανοιχτό τραύμα που κακοφορμίζει, μια ασυνέχεια στο δέρας του κόσμου / οι άλλοι υπάρχουν μόνο για να προσφέρουν, αλλά αυτό δε γεμίζει την τρύπα, δεν είναι εκεί κανένας να ικανοποιηθεί / ο Νάρκισσος είναι η απουσία.
Θα πάρω τα ποιήματα του κόσμου, θα απομονώσω από τις σελίδες μεγάλων ποιητών -μη με ρωτάς ονόματα ποιητών, από όπου βρω και προλάβω- λεξούλες ή γραμματάκια να φτιάξω ένα κολάζ σαν γράμμα απειλητικό, ένα ποίημα αιμοσταγούς λογοκλοπής: «Προσπαθούμε να πατήσουμε με lipsync πάνω σε ήχους που έρχονται και ξανάρχονται αιώνες τώρα».
Τόσα ποιήματα, κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικές παραστάσεις, βιβλία, βιογραφίες ηρώων και αγίων και επιστημόνων, τόση φιλοσοφία, ιστορία, βιολογία, ειδήσεις, κουτσομπολίστικες μεσημεριανές εκπομπές, τόσα ερωτόλογα στο μισοσκόταδο, τόσα εγκλήματα ακατανόμαστα, τόσες προφητείες και προσευχές, κατάρες και ξόρκια μαγικά, τόσες γλώσσες, τόσος ήχος, τόση βαβούρα, τόση φασαρία / η λίμνη που πνίγηκε ο Νάρκισσος έχει περιοριστεί κατά πολύ, είναι στη μέση ενός μικρού πάρκου, βρώμικη, σε μια κακόφημη γειτονιά μιας μεγαλούπολης / πες μου, τι κατάλαβες; Τι έμαθες; Εσύ, το απρόσωπο εσύ -φυσικά- που σημαίνει κι εγώ κι εσύ κι αυτός κι εμείς κι εσείς κι αυτοί / τι μάθαμε;
ΕΛΘΕ
ΛΑΒΕ
ΕΙΔΕ
ΕΥΡΕ
ΕΙΠΕ
των άστρων τους βρυχηθμούς και τη σιωπή της θάλασσας, τον πόνο στο τρελοκομείο και τη φυλακή και το νοσοκομείο και το σχολείο και το απέναντι διαμέρισμα και το ίδρυμα στην άκρη της πόλης και το από κάτω σπίτι που κληρονόμησε ο πρώτος ξάδερφος και το διπλανό δωμάτιο που κοιμόταν κατάκοιτος ο αδερφός και μέσα σου. Ο πόνος σου
είναι η ταυτότητά σου
τι έμαθες, τώρα που ξέρω καλύτερα πως όποιος του μέλλει να πνιγεί, Νάρκισσέ μου, ποτέ του δεν πεθαίνει;
– φωτογραφία από Capt. Truffles –
στίξη 