-στα λόγια ο Σταμάτης Παρασκευάς
για να σε ερωτευτώ
πρώτα μέσα μου σε έχω καταστρέψει
σε έχω περιμαζέψει
σε έχω περιθάλψει πληγή προς πληγή κι όλα τα κομμάτια σου από τον επιτυχή διαμελισμό σου
τα κόλλησα με σάλιο και την αγκαλιά μου και τα χάδια μου -γιατί δίχως επαφή
ο κόσμος δεν φτάνει ποτέ ως εδώ χαμηλά, στο δέρμα, στο σώμα, που είναι ένας τόπος πιο υπόγειος απ’ το χώμα και τον υδροφόρο του ορίζοντα
γιατί ξέρω έτσι αδιόρατα και πολύ αδρά ψυχανεμίζομαι
πως μια κατάρρευση, μια καταστροφή κι ένας διαμελισμός (όλα αυτά είναι εκφορές του ίδιου φαινομένου)
έχουν συμβεί πολύ πριν εγώ
γίνω εγώ
κι εκπορευτώ
κι έρχεται σαν ψίθυρος ενός μύθου, που λέγεται με κλειστό το στόμα
ο γκρεμός δεν προϋπάρχει
κατακρημνίζεται κάποτε, σε κάποιο όνειρο, σε μια φαντασίωση,
σε μια πέρα από τον χρόνο -αλλά όχι άχρονη-
και πέρα από το εδώ και τώρα -αλλά όχι άτοπη ή εδεμική-
τριβή
όπως το ηφαίστειο
κι ο κρατήρας
αφουγκράζεσαι τον φόβο να χρησιμοποιεί το σώμα σου, το στόμα σου, τις σκέψεις σου, τις εκκρίσεις σου, τους τρόπους σου
κι αγνοείς πώς σου είναι τόσο οικείος
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 