Εμείς οι αναβλητικοί

Θέτοντας έναν στόχο, η σκέψη μας και εμείς οι ίδιοι αποκτούμε ένα νόημα, ένα αντικείμενο απασχόλησης. Ωστόσο, πολύ συχνά δεν κινούμαστε κατευθείαν προς την επίτευξή του, αλλά κάνουμε προετοιμασίες που αφορούν την ίδια την διαδικασία, δηλαδή κινούμαστε γύρω από το θέμα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κάτι μικρό, όπως το να δούμε μια ταινία ή να στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, κανονίζουμε πρώτα τις προετοιμασίες που έχουμε να κάνουμε για το ίδιο το γεγονός. Πρώτα δηλαδή θα παραγγείλουμε φαγητό ή θα αγοράσουμε κάποιο σνακ ή θα φτιάξουμε την κατάλληλη ατμόσφαιρα για την ταινία, ενώ όσον αφορά το χριστουγεννιάτικο δέντρο, πρώτα πρέπει να κάνουμε μια γενική καθαριότητα στο σπίτι ή να βάλουμε την κατάλληλη μουσική.

Φαίνεται κάτι απλό μα αυτή η συνήθεια επεκτείνεται σε αιτίες υπαρξιακές. Επιτυγχάνοντας έναν στόχο χάνουμε το νόημα που είχαμε αποκτήσει, η σκέψη μας παύει να απασχολείται από αυτήν την ιδέα και βιώνουμε ένα πολύ μικρό σοκ, αυτό της κενότητας ότι δεν έχουμε πλέον κάτι να μας απασχολεί, κάτι να κάνουμε.
Όσον αφορά κάποιες υποχρεώσεις που αναλαμβάνουμε, πολλοί από εμάς παρατείνουμε κι εκεί την ολοκλήρωσή τους, λέγοντας ή σκεπτόμενοι πως στην ουσία δεν μας ενδιαφέρουν ή πολύ απλά επειδή προσπαθούμε να τις αποφύγουμε. Αν και αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό, δεν αποκλείεται να το κάνουμε επειδή γνωρίζουμε πως στην ουσία δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, θα πρέπει να περάσει από το δικό μας χέρι και, παρατείνοντάς το, διατηρούμε και έναν σκοπό στην ύπαρξή μας, ένα μικρό κομμάτι ταυτότητας.

 
Στους μεγάλους στόχους, αυτούς που αποκαλούμε «στόχους ζωής» τα πράγματα λίγο περιπλέκονται αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό. Όταν κάποιος έχει ένα όνειρο και επιθυμεί να γίνει επιχειρηματίας, επιστήμονας ή καλλιτέχνης  προετοιμάζει και ακολουθεί όλο το ταξίδι, κάνει όλα τα απαραίτητα βήματα για να φτάσει εκεί.  Μα σαν άλλος Οδυσσέας, συνεχώς το αναβάλλει, δεν επιτρέπει στον εαυτό του να φτάσει στην Ιθάκη. Το έργο του Ομήρου, μετά την άφιξη του ήρωα, χάνει το νόημά του γιατί έχει πετύχει τον στόχο του, τον σκοπό της ίδιας του της ύπαρξης, γι’ αυτό και τελειώνει. Εμείς καθώς δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα όσο ζούμε, να κλείσουμε δηλαδή το βιβλίο και να πούμε «τέλος», προσπαθούμε να διατηρούμε κι άλλο αυτήν την ταυτότητα, αυτό το ταξίδι κι είναι τελικά σαν να παρακολουθούμε συνέχεια μια ταινία, σαν να στολίζουμε μονίμως ένα δέντρο.