Ήταν Κυριακή 16.03 όταν έμαθα και επίσημα ότι από αύριο η ζωή μου δεν θα ήταν πια η ίδια. Πράγματα που μέχρι εκείνη την στιγμή είχαν νόημα για μένα θα έπαυαν πια να σημαίνουν κάτι, η καθημερινότητά μου όπως την ήξερα θα άλλαζε σημαντικά. Αυτό αρχικά μου δημιούργησε άγχος. Άγχος και φόβο για το άγνωστο. Πώς θα ζήσω από δω και πέρα; Τι θα κάνω; Θα έχω αρκετούς πόρους για να καλύψω τουλάχιστον τις βασικές μου ανάγκες; Τι θα γίνει με την δουλειά μου; Και κάπως έτσι, θα ονόμαζα το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας αυτής «Πώς ο φόβος για το άγνωστο οδήγησε τις επιλογές για τις πρώτες δύο εβδομάδες». Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Μαθαίνοντας ότι η χώρα μου θα μπει σε καραντίνα, αισθάνθηκα φόβο και άγχος και αυτό το συναίσθημα με οδήγησε σε ορισμένες πράξεις, τις οποίες θα ονόμαζα «πράξεις ελέγχου της πραγματικότητας». Προσπάθησα, δηλαδή, να κοντρολάρω την ζωή μου δημιουργώντας νέα μοτίβα. Ένα από αυτά ήταν να αθλούμαι καθημερινά και με μεγάλη ευλάβεια (συγκεκριμένη ώρα και συγκεκριμένη προπόνηση)˙ αν για κάποιο λόγο έχανα την προπόνηση ή δε μου έβγαινε η ώρα αισθανόμουν άγχος. Ήταν το μέσο που είχε ο εαυτός μου να μου πει «κάνε ό,τι μπορείς» για να φοβάμαι λιγότερο. Ένα ακόμα πράγμα που έκανα για να κοντρολάρω το ασαφές περιβάλλον μου ήταν να θέσω στόχους όσον αφορά την εκπαίδευσή μου. Αγόρασα βιβλία και ξεκίνησα ένα σεμινάριο. Τώρα καταλαβαίνω ότι το έκανα πιο πολύ για να το κάνω παρά γιατί πραγματικά το ήθελα. Το ίδιο ισχύει και με την γυμναστική. Έκανα πράγματα με σκοπό την σταθερότητα και όχι με γνώμονα το τι πραγματικά ήθελα.
Και κάπου εδώ θα ήθελα να αναλύσω μια έννοια. Την έννοια της σταθερότητας στην ζωή μας. Οι πράξεις μου, που σκοπό είχαν να μου προσφέρουν σταθερότητα είναι παρόμοιες με τις πράξεις πάρα πολλών ατόμων, τα οποία μαθαίνοντας ότι θα μπουν σε καραντίνα έτρεξαν να αγοράσουν χαρτιά υγείας και όχι μόνο. Παρατηρούμε δηλαδή ότι, βιώνοντας το περιβάλλον τους τόσο ασαφές, αβέβαιο και απειλητικό, τα άτομα κάνουν ό,τι μπορούν να δημιουργήσουν μια «όαση σταθερότητας». Είτε αγοράζοντας χαρτί τουαλέτας, είτε τρώγοντας, είτε διαβάζοντας είτε μιλώντας σε φίλους και γνωστούς. Για τον καθένα το παράδειγμα είναι διαφορετικό αλλά ο μηχανισμός αντιμετώπισης είναι ο ίδιος: συμβαίνει κάτι νέο και φοβερό το οποίο μου αλλάζει την ζωή και την σειρά μου άρδην, τι μπορώ να κάνω για να ανακτήσω έλεγχο; Να σημειώσουμε εδώ ότι ο φόβος δεν είναι βοηθητικό στοιχείο στη λήψη μιας σωστής απόφασης. Αξίζει να ειπωθεί επίσης ότι, παρόλο που η ατομικότητα προβάλλεται ως κύριο χαρακτηριστικό των δυτικών κοινωνιών στην εποχή μας, σε περιόδους κρίσης τα άτομα λειτουργούν με βάση την θεωρία της μάζας, εξού και οι ουρές στα σουπερμάρκετ.
Όπως κι αν αντιμετώπισε ο καθένας από μας αυτή τη νέα συνθήκη είναι αποδεκτό. Κανένας δεν πρέπει να κριθεί για τις επιλογές του σε μια τόσο δύσκολη και απαιτητική περίοδο. Ο καθένας από εμάς σκέφτεται και κάνει ό,τι θεωρεί ότι είναι καλύτερο γι’ αυτόν με τα μέσα που διαθέτει εκείνη τη στιγμή. Το ίδιο έκανα και εγώ. Θα μπορούσα να το είχα κάνει καλύτερα; Ναι. Πειράζει που δεν το έκανα; Όχι. Πάνω από όλα είμαι άνθρωπος και ένα πράγμα που έμαθα να αποδέχομαι είναι ότι δεν είμαι τέλειος και ούτε θα γίνω. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για τον εαυτό μου, με όποια μέσα και γνώση διαθέτω. Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα θέματα που με απασχόλησαν στην αρχή αυτού του ταξιδιού. Και κάπου εδώ τελειώνει το ημερολόγιο της πρώτης μέρας. Μείνετε συντονισμένοι, περισσότερες σκέψεις αύριο!
στίξη 