Σε άγει και σε φέρει η μαλακία σου, μωρό μου-
Και είσαι αξιολάτρευτος έτσι.
Μου λες,
Δεν είμαι αρκετά δυστυχισμένος για να γράψω ποίηση,
ό,τι βγει δεν θα είναι άξιο της τέχνης.
Και είσαι αξιολάτρευτος έτσι.
Μου λες,
Δεν είμαι αρκετά δυστυχισμένος για να γράψω ποίηση,
ό,τι βγει δεν θα είναι άξιο της τέχνης.
Και γω σου είπα,
ποιος γαμάει την τέχνη.
Μου λες πάλι,
Είναι χημικό η αγάπη μας, τα ζουμιά στο κεφάλι μας την ρυθμίζουν.
-Χημικά σαν αυτά στις διαδηλώσεις;
Πάντα γέλαγες που δεν καταλάβαινα τον Μαρξ
Αλλά δεν με πείραζαν τα δακρυγόνα.
-Πάντα με σταματάς όταν θέλω να μιλήσω για επανάσταση.
Σου λέω, φοβάμαι τον εαυτό μου όταν ξημερώνει και είμαι μόνη.
Μου λες,
Σ’αγαπώ, γαμώ το Χριστό-
Όμως το ποίημα το λέει, όχι εγώ.
στίξη 