-I’m waiting for someone.
-Who?
-I don’t remember.
-στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Λίγες ταινίες καταφέρνουν να είναι τόσο πρωτότυπες όσο το «A Ghost Story» χρησιμοποιώντας την εικόνα ως το κύριο αφηγηματικό μέσο της. Μία ιστορία ενός φαντάσματος αλλά ταυτόχρονα ένα love story, μια ιστορία ύπαρξης που περνά το φράγμα του χρόνου και την εφήμερη φύση μας.
Η εξέλιξη της ιστορίας, οι μινιμαλιστικές εικόνες, ο ήχος δημιουργούν μια ονειρική αίσθηση, σαν να παρακολουθείς μέσα από μια κλειδαρότρυπα το όνειρο κάποιου άλλου, δίνοντας σου την εντύπωση ότι μπροστά σου εξελίσσεται ένα κινηματογραφικό ποίημα.
Ο μινιμαλισμός όμως, εκτός από αισθητική άποψη και επιλογή, βοηθάει και στην δημιουργία μιας ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ του θεατή και της ιστορίας του φαντάσματος, βγάζοντας έτσι στην επιφάνεια πολλά συναισθήματα και προβληματισμούς που σε καθηλώνουν. Πολλά ακόμα θα μπορούσαν να ειπωθούν για την συγκεκριμένη μυστήρια ταινία, αλλά οτιδήποτε άλλο θα ήταν spoil, so i won’t spoil the fun!
στίξη 