Κάθε φορά.
Που κλείνω τα μάτια
Βλέπω.
Εσένα.
Ένα ποίημα.
Που θα μπορούσε να γραφτεί
Ή να πεταχτεί.
Κάθε φορά.
Που λέω πως θα σταματήσω να κινούμαι
Έρχομαι.
Σε σένα
Θες να χορέψουμε ;
Δεν χορέψαμε ποτέ
Και οι ήχοι της σιωπής απόψε
Με κάνουν να θέλω να λικνιστώ
Στον πάτο του ποτηριού μου
εκεί θα δω την αντανάκλαση μας.
Όπως την χαζεύαμε στο παράθυρο
Αφού κάναμε έρωτα.
Θα παρομοιάσω το χαμόγελο σου με ένα φρούτο
Και εσύ θα με αγκαλιάσεις με τα μικρά σου χέρια
Θα σου έγραφα ένα ερωτικό ποίημα ακουμπώντας πάνω στους γλουτούς σου
Και θα μου το διάβαζες
-Χαζό είναι.
-Εμένα μου αρέσει. Μου αρέσουν αυτά που γράφεις.
Νιώθω πως ανεβαίνω στην λαιμητόμο
Όσο πιο κοντά βάζω το ποτήρι στο στόμα μου
Τόσο πιο κοντά η λεπίδα φτάνει τον λαιμό μου.
Δεν θέλω να σταματήσω να σε σκέφτομαι
Για αυτό σου γράφω ποιήματα
Που ξέρω ότι δε θα διαβάσεις ποτέ
Ήρθε η ώρα όμως να πιω την πικρή πλέον γουλιά
Που με κοιτάει κατάματα από το ποτήρι και φλερτάρει με τα δάκρυα μου.
Και μετά : Ανάφλεξη
στίξη 