-στα λόγια και τις φωτογραφίες εσείς-
{Στα μέσα του καλοκαιριού σας ζητήσαμε να μας στείλετε τις δικές σας στιγμές:
είτε σκέψεις / κείμενα / εξομολογήσεις, είτε φωτογραφίες, είτε τραγούδια, είτε οτιδήποτε που σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι σας, αυτά είναι τα στιγμιότυπα που μοιραστήκατε μαζί μας.}
φωτογραφία εξωφύλλου: @angela_merianou
Αποφάσισα να ξεκινήσω απεργία πίκρας
Από σήμερα σταματώ να σκέφτομαι ότι με προβληματίζει, με ταλαιπωρεί, με στεναχωρεί, με διαλύει, μου βάζει φρένο…
είμαι αποφασισμένος να μην σταματήσω ακόμα κι αν φτάσω στα πρόθυρα της ευτυχίας …
-Ά. Ντ.-
-Π. Στ.-
Αύγουστος.
Ήταν Αύγουστος…
Εμείς οι δύο ταιριάζουμε όπως το κλειδί με την κλειδαριά – είχες πει.
Θα κλειδωθούμε μαζί και, έτσι, δεν θα χωρίσουμε ποτέ – είχες πει.
Μάλλον, ύστερα, κάποιος παραβίασε την κλειδαριά… εσύ; εγώ; κάποιος άλλος;
Αυτό που δεν μου είπες όμως είναι πως όταν παραβιάζεται μία κλειδαριά και τα δύο μέρη αχρηστεύονται.
Ίσως κι εσύ φοβόσουν να το πιστέψεις.
Ίσως γιατί επηρέαζε κι εσένα.
Ίσως.
-anisyxipsychi-
Στο χωριό όλοι είχαμε ποδήλατο.
Ο πατέρας μου το χρειαζόταν. Τα ξημερώματα πήγαινε για ψάρεμα ή δολώματα και μετά το απόγευμα νωρίς για ψαροντούφεκο και το βράδυ μετά τις 11 πάλι για ψάρεμα.
Η αδερφή μου λίγο το χρησιμοποιούσε, μα είχε κι αυτή έτσι για τη μόστρα. Συνήθως το δικό της το έπαιρνε ο πατέρας μου γιατί ήταν καλύτερο.
Εγώ πάλι ζούσα για το ποδήλατο. Ξυπνούσα κι έπαιρνα τυρόπιτα με μίλκο. Μετά πήγαινα και καλημέριζα τον πατέρα μου όπου κι αν ήταν. Μετά με την κολλητή βόλτες και χαζολόγημα. Το απόγευμα νωρίς με τα ποδήλατα πηγαίναμε στο λύκειο για γκομενίσματα και μετά Γαλάτη για μπουγάτσα. Μέχρι το βράδυ δε μας έβρισκες. Όπου είχε δρόμο κι όπου δεν είχε, εκεί τραβούσαμε με τα ποδήλατα. Μόνο στη θάλασσα που δεν τα βάζαμε. Και στη σκαλωσιά ακόμα με τα ποδήλατα μαζί πηγαίναμε κι αράζαμε τα ξημερώματα με μπύρες.
Μόνο η μάνα μου δεν είχε ποδήλατο γιατί δεν έμαθε ποτέ.
-lizios-
-@melina_geo-
Το λαστιχάκι
Όταν ήθελα τότε να γράψω ποιήματα
σκεφτόμουν το λακκάκι σου δίπλα σε ‘κείνα τα οδυνηρά ερυθρά χείλη
ή το μαβί σου αποτύπωμα σε μια κόγχη κρυφή του στέρνου μου, που μόνο εσύ ανακάλυψες
με τις χιμαιρικές εξερευνήσεις σου
και το ακτινωτό πορτοκαλί σπινθήρισμα του νυσταγμένου ηλίου πάνω στη χρυσαφένια σου ίριδα
όταν κοιτάς το ηλιοβασίλεμα.
Όταν προσπαθώ πια να γράψω ποιήματα
παρεμβαίνει αγενέστατα η μυρωδιά του μαξιλαριού και η γεύση της σάρκας σου
τα απαλά σου δάχτυλα
νωχελικά ξεκουρασμένα ανάμεσα στα δικά μου
εκείνο το ρημάδι λαστιχάκι που έπιανα τα μαλλιά πριν κοιμηθούμε
για να νιώθω την ανάσα σου να με νανουρίζει στο σκοτάδι.
Χωρίς το λαστιχάκι εκείνο ίσως να ‘ταν τώρα ευκολότερα.
Να μην περίμενα ακόμη κάθε βράδυ
να με νυστάξει η αναπνοή σου στον γυμνό λαιμό μου.
Χωρίς το λαστιχάκι εκείνο ίσως τώρα να ‘μουν μεγάλη ποιήτρια
γιατί θα έγραφα για τα ωραία και τα υψηλά και τα σπουδαία
ενώ τώρα κάθε λέξη μου
έχει αφορμή εκείνο το λαστιχάκι,
εκείνην τη στιγμιαία αντανάκλαση αγάπης στα γυαλιστερά σου μάτια στο κλάσμα ενός βλεφαρίσματος,
εκείνο το πορφυρό βράδυ Αυγούστου
που με λυτά μακριά μαλλιά με πρόλαβες πριν μπω στο τρένο.
Και από τότε μάζευα τα μαλλιά μου με το λαστιχάκι
γιατί η ανάσα σου ήταν το μόνο που ήθελα
και τώρα όταν φυσάει τα πιάνω πάλι με το ίδιο λαστιχάκι
μήπως και πάρει ο άνεμος
τη σφραγίδα της ανάσας σου από το λαιμό μου
που αμείλικτη τυλίγεται γύρω μου,
κι ενώ τότε έδινε ανάσα και σε μένα
τώρα με πνίγει
και δε μπορώ να γράψω
για όλα αυτά τα σπουδαία που θέλω
παρά μόνο για σένα.
Αλλά μάλλον ανάποδα τα λέω
δεν είσαι εσύ ο ασήμαντος
εσύ είσαι το σημαντικό
μιας ασήμαντης ποιήτριας
που δεν της έμεινε παρά να γράφει
για μετανιωμένα λαστιχάκια
που δεν της άφησες παρά μονάχα
αχρηστευμένα λαστιχάκια.
-nefelelxeis-
Κάποτε αυτή η σκαλωσιά ήταν ξύλινη.
Στην αρχή μάθαμε πάνω της να περπατάμε χωρίς να φοβόμαστε τη θάλασσα.
Μετά τρέχοντας φτάναμε στο τέρμα και βουτούσαμε με κλειστή τη μύτη μέχρι να πιάσουμε πάτο. Αργότερα, με ανοιχτή τη μύτη.
Πιο μετά, φιλιόμασταν μετά τα μεσάνυχτα στην άκρη της κρυφά, και αργότερα κάναμε τα πρώτα τσιγάρα με μπύρες και λίγο βήχα.
Τώρα που την τσιμεντώσανε, ούτε που περπατιέται.
-lizios-
@pegk_psy
Τέλη Ιουλίου σήμερα.
Άλλη μια χρονιά που ο μήνας
πέρασε μέσα απ’ τα χέρια μου.
Άλλη μια χρονιά που δεν τον απόλαυσα.
Όπως και να ‘χει,
αν και όποτε τον χαρώ
ο Ιούλης θα ‘ναι πάντα ο
μήνας σου.
Καλόν Αύγουστο να ‘χουμε.
-cheriie__-
~ Κάθισα ξύπνια ως την αυγή.
Είδα τ’ αστέρια να χάνονται σε ένα γλυκό λήθαργο.
Το φεγγάρι μόνο δε με εγκατέλειψε.
Έγειρε πάνω στο στήθος μου να με παρηγορήσει.
Μου μήνυσε πως έρωτες σαν το δικό σου σπάνια αντέχουν πάνω από μια νύχτα.
Ένα δάκρυ άρχισε να κυλά μα λίγο πριν πέσει αναθεώρησα.
Ποια είμαι εγώ σκέφτηκα να πονάω για πάθη που δε με εκτίμησαν.
Σηκώθηκα από το πάτωμα,
Πέταξα τα ρούχα στην καρέκλα και βούτηξα γυμνή στη θάλασσα.
Ένιωσα τέτοια ηδονή όταν μ’ αγκάλιασε ο ήλιος που σε ξέχασα.
Τώρα πια, μονάχα τα κύματα φωνάζουν τ’ όνομά σου. ~
-mia_fora_ki_enan_kairo-
στίξη 