-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Προχθές το βράδυ
η ποίηση επιτέλους
με εγκατέλειψε.
Εγώ είχα αράξει στο κρεβάτι
χάζευα με τις ώρες
κι εκείνη μπήκε ήσυχα στο δωμάτιο
με μια βαλίτσα γεμάτη.
Μου είπε ένα ξερό «θα φύγω»
και γύρισε αμέσως την πλάτη.
Τότε ήταν που αγχώθηκα
και κατάλαβα πως το πράγμα
είναι πλέον σοβαρό
– μόνο η καταστροφή
και η εγκατάλειψη μας κινητοποιεί
πάντα-
κι άρχισα να την παρακαλάω
και «πού θα πας»
«άφησέ με να ‘ρθω κι εγώ
άσε με τουλάχιστον
να φτιάξω ένα στίχο
να γράψω μια λέξη
άσε με τουλάχιστον
να γεμίσω ένα τελευταίο ποίημα».
Εκείνη ανένδοτη
γύρισε την πλάτη
έκλεισε την πόρτα
έφυγε.
Τώρα είναι Αύγουστος
– προχθές το βράδυ
δεν είπα στην αρχή;
Πως πέρασαν δυο μήνες;
Φαίνεται πως η εγκατάλειψη
αλλάζει το χρόνο-
και τώρα θάβομαι συνέχεια
κάτω απ’ τα δέντρα
βουτάω με μανία στο βυθό
τσιγκλάω τους φίλους μου
να πούμε δυο κουβέντες
την ώρα που θα πιούμε ούζο
ξαπλώνω στην άμμο
και κοιτάζω άπειρα τον ουρανό
στήνομαι απέναντι στο δειλινό
λες και βλέπω ταινία
ή, χειρότερα, θυμάμαι εσένα
ψάχνοντας στην ουσία
μέσα σε όλα αυτά
κάποια λέξη που θα φανερώσει
την παρουσία της
που θα δείξει ότι επέστρεψε
νεότερη, αλλαγμένη
και θα με αφήσει να ξαπλώσω
πάλι μαζί της
και βράδυ-βράδυ
θα χαράξει μερικές ακόμη λέξεις
πάνω στο δέρμα μου.
στίξη 