It was a spaceship. And there were these things, these killer clowns, and they shot popcorn at us! We barely got away!
-στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Coulrophobia. Ουσιαστικό. Ανεξήγητος φόβος για τους Κλόουν.
Την δεκαετία του ’80-’90 ένα ολόκληρο pop culture είχε χτιστεί γύρω από την φοβία αυτή, ένα culture που έχει επιβιώσει μέχρι και σήμερα και αναβιώνει συνεχώς, πότε επιτυχημένα (It, Andy Muschietti, 2017) και μερικές φορές όχι και τόσο (It Chapter Two, Andy Muschietti, 2019). Ο φόβος αυτός μπορεί να προκύπτει από τις συνδέσεις που έχουμε κάνει μέσα από τους άπειρους τρόπους που έχουν απεικονιστεί οι Κλόουν σε διάφορα μέσα και εποχές, ή από το γεγονός ότι πολλές φορές μας θυμίζουν κάτι γνώριμο και ασφαλές και ταυτόχρονα κάτι διαταραγμένο και μυστηριώδες, όπως συμβαίνει και με τις κούκλες, ζόμπι, ανθρωπόμορφα ζώα κ.λ.π. (Φαινόμενο Uncanny Valley).
Το Killer Klowns from Outer Space είναι η αγαπημένη μου ταινία που εμπεριέχει κλόουν (φλερτάροντας στην πρωτιά με το He Who Gets Slapped!), ίσως και η αγαπημένη μου Comedy-Horror ταινία. Το σενάριο της ταινίας είναι μια πολύ απλή και πετυχημένη συνταγή: Σαρκοφάγοι εξωγήινοι μεταμφιεσμένοι ως Κλόουν τρομοκρατούν μια μικρή και άτυχη πόλη, ενώ οι κάτοικοι προσπαθούν να πολεμήσουν τον νέο τους εχθρό. Μέσα από αυτό το σενάριο, όμως, η ταινία μάς τοποθετεί σε έναν παράλογο και γελοίο καρναβαλίστικο εφιάλτη, τόσο κακό που είναι καλό, κερδίζοντας έτσι ένα πολύ ισχυρό cult-following στην ιστορία των B-Movies.
Επίσης παρά την καλτίλα της ταινίας, αξίζει να σημειωθεί πως τα κοστούμια και τα πολύχρωμα σκηνικά της ταινίας είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να παρακολουθήσει κανείς σε μια ταινία με κλόουν εξωγήινους.
στίξη 