-στα λόγια η ομάδα της {στίξης} /
στο artwork η Κωνσταντίνα Χριστοπούλου
-από την Ισμήνη Κατσαβάρου-
Αγόρια και κορίτσια,
σας καλωσορίζουμε στο δικό μας Halloween πάρτυ. Καθίστε αναπαυτικά, ζεσταθείτε με την κουβέρτα που θα βρείτε στα αριστερά σας, διαλέξτε ένα άνετο μαξιλάρι για να ξεκουράσετε την πλάτη σας, περιεργαστείτε το σπίτι μας και πολύ σύντομα θα αισθανθείτε την παρουσία μας να σας τριγυρνά. Η διανυκτέρευση σας στο παλιό αρχοντικό θα φροντίσουμε να είναι διασκεδαστική και ο τρόμος να αρχίζει να ψιθυρίζει τα αυτιά σας, να σας ακουμπά φευγαλέα, να ανοίγει τα παράθυρα με την κραυγή του και να κλειδώνει τα δωμάτια. Τι, δεν θα θέλατε να δείτε κάτι παράξενο; Γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ, για να σας φιλοξενήσουμε σε αυτήν την νύχτα που κανένας καλεσμένος δεν μπορεί να κοιμηθεί και να κλείσει τα μάτια του, παρά μόνο από τον φόβο. Η νύχτα της 31η Οκτωβρίου αρχίζει μετά τις 10 το βράδυ, όταν όλοι οι καλεσμένοι εισέρχονται στον σαλόνι για το γεύμα. Φέτος άλλαξαν τα δεδομένα και δεν θα βγούμε από το σπίτι, παρά μόνο το επόμενο πρωί που θα ξημερώσει. Τότε θα είστε ελεύθεροι, όσοι καταφέρετε βέβαια να αντέξετε. Εντελώς τυχαία αναφέρω πως πέρσι οι μισοί μας καλεσμένοι δεν μπόρεσαν να συμπληρώσουν το χαρτί αξιολόγησης για τον επόμενο χρόνο. Δεν ξέρω αν σας τρόμαξα, αλλά αυτό ήθελα. Συγνώμη θα με συγχωρέσετε γιατί χτύπησε το κουδούνι.
[ Οικοδέσποινα ]– Περάστε, καθίστε, ναι εκεί είναι μια χαρά.
[ 1ος καλεσμένος ] -Κι εσείς εδώ;
[ 2ος καλεσμένος ] -Ήρθαμε να τιμήσουμε την μέρα του τρόμου, αλλά μη νομίζετε εγώ δεν τα πιστεύω και πολύ αυτά.
Ένας δυνατός αέρας ανοίγει τα παράθυρα του σαλονιού, ένας πίνακας πέφτει και το κουδούνι κολλάει και δεν σταματάει να σφυρίζει.
[ 2ος καλεσμένος ] -Συγνώμη, συγνώμη, κυρία που πάτε;
[ Οικοδέσποινα ] – Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;
[ 2ος καλεσμένος ] -Ναι δεν είδατε τι έγινε;
[ Οικοδέσποινα ] -Όχι έχω επιλεκτική όραση, με συγχωρείτε.
Οι κανόνες του σπιτιού αναγράφονται πίσω από το κάδρο, διαβάστε προσεκτικά, μην έχετε εμπιστοσύνη σε κανέναν, ο τρόμος δεν κρύβεται μόνο εκεί που πιστεύουμε. Τα φαντάσματα μερικές φορές έχουν σάρκα και οστά.
[ Φωνές καλεσμένων ] -Που πάτε; Κι αν δεν τα καταφέρουμε;
[ Οικοδέσποινα ] -Ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο ίδιος ο φόβος.
[ 2ος καλεσμένος ] -Τι κερδίζουμε αν αντέξουμε μέχρι το πρωί;
[ Οικοδέσποινα ] – Η ζωή δεν είναι ποτέ διασκεδαστική χωρίς καλό τρόμο. Καλή απόλαυση!
Έβαλα δυνατά την μουσική, έκλεισα τα φώτα, άναψα το τζάκι και κλείδωσα την πόρτα. Ο Skeleton Jack είχε κάνει μάλλον αισθητή την παρουσία του πριν προλάβω να απομακρυνθώ από τον κήπο. Φωνές άρχισαν να ηχούν «Ποιός είναι εκεί;» «Το ακούσατε αυτό;», «Θα πεθάνουμε όλοι», «Είμαι μόνος μου εδώ, που πήγατε όλοι;».
Αυτήν την νύχτα βγαίνουν παγανιά όλα τα πλάσματα και τα τέρατα τραγουδώντας αυτό το κομμάτι. Για να δούμε σε ποιό σπίτι θα έχουν όρεξη να φιλοξενηθούν; Το πίσω μπαλκόνι είναι ανοιχτό. Εσείς τι λέτε, οι καλεσμένοι μας, θα φερθούν καταλλήλως; Άλλωστε δεν τους ζητάνε και κάτι περίεργο, παρά μόνο να πάνε μια βόλτα με τους νεκρούς στο φεγγάρι.
Το Halloween αγκαλιάζει τον τρόμο στο σπίτι, οι βηματισμοί ηχούν πιο δυνατά, τα καρδιοχτύπια πληθαίνουν και οι καλεσμένοι όλο και μειώνονται. Θα τα καταφέρουν άραγε να επιβιώσουν; Ποιοί θα πάνε στο φεγγάρι; Ποιοί θα χαιρετήσουν τον βασιλιά της κολοκύθας; Ποιοί θα ακούσουν όλο το τραγούδι και ποιοί δεν θα προλάβουν να αντέξουν ούτε μέχρι το ρεφρέν;
Αγόρια και κορίτσια, ας αρχίσει ο τρόμος!
Το κομμάτι αυτό γράφτηκε από τον Danny Elfman και ερμηνεύεται από τους The Citizens of Halloween. Δεν θα ήταν δυνατό να λείπει από την αποψινή βραδιά!
-από τον Σπύρο Μάρκο-
Deep into that darkness peering, long i stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before,
But the silence was unbroken, and the darkness gave no token
And the only word there spoken was the whispered word, ‘Lenore’
Edgar Allan Poe, The Raven
Ο Σαλταπήδας, Edgar Allan Poe
«O Σαλταπήδας» είναι μια μικρή και φρικτή ιστορία τρόμου γραμμένη από τον Edgar Allan Poe το 1849. Προσωπικά την θεωρώ μια από τις πιο γραφικές και έντονες εμπειρίες μου ως αναγνώστη ιστοριών τρόμου και αυτό εξαιτίας του τρόπου που χειρίζεται ο Poe την γραφή του, ώστε να περιγράψει τα βάσανα του Σαλταπήδα και αργότερα την εξιλέωση του. Ο «Σαλταπήδας», λοιπόν, είναι μία ιστορία εκδίκησης, τρόμου και ένα καλλιγραφικό θέαμα για έναν παραμορφωμένο νάνο ο οποίος έχει απαχθεί από την πατρίδα του για να γίνει ο γελωτοποιός ενός σαδιστή βασιλιά. Στο διήγημα αυτό αντικρίζουμε τα βάσανα και την κακομεταχείριση του «Σαλταπήδα» και της «Τριπέτα» από τον βασιλιά και τον αριστοκρατικό κύκλο, και αργότερα την εκδίκηση του στην τυραννία αυτήν, η οποία καλείται ως το τελικό και μεγάλο αστείο του Σαλταπήδα. Η ιστορία του Σαλταπήδα μπορεί να αναλυθεί και ως μία ιστορία για την τυραννία, την δουλεία και την επανάσταση στις ανώτερες τάξεις, λέγεται όμως ότι ο Poe έγραψε την ιστορία ως μια μορφή λογοτεχνικής εκδίκησης εναντίον μιας γυναίκας που ονομάζεται Elizabeth F. Ellet και του κύκλου της.
Το προσωπείο του Κόκκινου Θανάτου, Edgar Allan Poe
«Το προσωπείο του Κόκκινου Θανάτου» δημοσιευμένο το 1842 είναι ένα από τα απόλυτα δείγματα γοτθικού τρόμου από τον Edgar Allan Poe. H ιστορία ακολουθεί τις προσπάθειες ενός αλαζόνα πρίγκιπα, τον Πρόσπερο, ο οποίος για να προφυλαχθεί από μια φονική επιδημία ονόματι «Ο Κόκκινος Θάνατος», που έχει ρημάξει την χώρα πέρα ως πέρα, αποφασίζει να καλέσει στο τεράστιο παλάτι του χίλιους καλεσμένους από τον στενό αριστοκρατικό του κύκλο, ώστε να μπουν σε απομόνωση όλοι μαζί με στόχο την προφύλαξη από τον «Κόκκινο Θάνατο» και σε πλήρη άγνοια και αδιαφορία για το τι μπορεί να γίνει στον έξω κόσμο. Μετά από μήνες απομόνωσης και καθώς ο «Κόκκινος Θάνατος» έχει σπείρει παντού τον θάνατο έξω από το παλάτι, ο Πρόσπερο αποφασίζει να διοργανώσει ένα μεγάλο πάρτι μασκέ στο παλάτι του, διακοσμώντας επτά από τα μεγάλα δωμάτια με τελείως διαφορετικό χρώμα και διακόσμηση το καθένα. Σύντομα, όμως, μία εφιαλτική μοίρα θα ακολουθήσει τόσο τον Πρόσπερο όσο και τους καλεσμένους του.
Το «Προσωπείο του Κόκκινου Θανάτου» είναι ένα αφήγημα με πολύ βαριές και έντονες εικόνες, γεμάτο συμβολισμούς, και συχνά αναλύεται ως μια αλληγορία σχετικά με την αναπόδραστη παρουσία του θανάτου στην ζωή των ανθρώπων και το αναπόφευκτο του.
The most merciful thing in the world, I think, is the inability of the human mind to correlate all its contents. We live on a placid island of ignorance in the midst of black seas of infinity, and it was not meant that we should voyage far.
H.P. Lovecraft, The Call of Cthulu
Το Χρώμα από το Διάστημα, H.P. Lovecraft
Μερικά χρόνια αργότερα, επηρεασμένος βαθύτατα από τα έργα του Poe ο Howard Phillips Lovecraft ξεκινά να χτίζει ένα δικό του εφιαλτικό σύμπαν, ένα σύμπαν μέσα από το οποίο πολλά χρόνια μετά θα αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς μυθοπλασίας και τρόμου του 20 αιώνα. «Το χρώμα από το Διάστημα» γραμμένο το 1927, θεωρείται από τους κριτικούς, τόσο εκείνης όσο και της σημερινής εποχής, ως ένα από τα καλύτερα του διηγήματα, καθώς και από τον ίδιο! Είναι ένα πειραματικό διήγημα το οποίο εμπλέκει τον αφηγηματικό τρόμο που υπάρχει σε όλα τα έργα του με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, δημιουργώντας ένα πολύ ιδιαίτερο και πρωτοποριακό είδος Κοσμικού Τρόμου. Το διήγημα πρόκειται για έναν ανώνυμο αφηγητή, ο οποίος ενώνει κομμάτια μιας ιστορίας για μία ερημωμένη περιοχή σε ένα απόμακρο δάσος, που πριν από μερικά χρόνια είχε χτυπηθεί από ένα παράξενο ουράνιο σώμα, το οποίο μόλυνε οτιδήποτε ζωντανό υπήρχε στις τριγύρω περιοχές. Όπως αναφέρθηκε και πριν το «Χρώμα από το Διάστημα», είναι ένα υπέροχο μείγμα από τρόμο και επιστημονική φαντασία το οποίο δημιουργεί μερικές από τις πιο γκροτέσκες εικόνες στο είδος.
Ο Ίσκιος πάνω από το Ίνσμουθ, H.P. Lovecraft
«Ο Ίσκιος πάνω από το Ίνσμουθ» είναι μια από τις πιο τρομακτικές νουβέλες του Lovecraft, γραμμένη το 1931. Πραγματεύεται πάλι την ιστορία ενός ανώνυμου αφηγητή ο οποίος, ταξιδεύοντας σε διάφορες περιοχές της Νέας Αγγλίας για προσωπική αναζήτηση, καταλήγει στην απομονωμένη παραθαλάσσια πόλη του Ίνσμουθ, μία ζοφερή και αποπνικτική πόλη η οποία κρύβει ένα αποτρόπαιο μυστικό. Αυτό δεν τον σταματά, όμως, και στην σύντομη στάση του στην πόλη αποφασίζει να μάθει παραπάνω για τα μυστικά της αποπνικτικής αυτής πόλης.
Σκοτεινό, φρικαλέο και με μία εφιαλτική ατμόσφαιρα «Ο Ίσκιος πάνω από το Ίνσμουθ» είναι μία από τις πιο ολοκληρωμένες ιστορίες του Lovecraft καθώς και η καλύτερη εισαγωγική ιστορία στον φημισμένο μύθο του Κθούλου για κάποιον νέο στο είδος.
-από τον Νίκο Σταϊκούλη-
«Insidious» & «Insidious: Chapter 2»
«Αυτό που κάνει μία ταινία τρομακτική δεν είναι κάτι που πετάγεται ξαφνικά μέσα από μια ντουλάπα. Είναι αυτό που ενδεχομένως μπορεί να εμφανιστεί. Το «Insidious» αποδεικνύει ότι οι σκηνοθέτες μπορούν να κάνουν μια ταινία που μπορεί να λειτουργεί σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο, χωρίς βία ή προφανή τεχνάσματα»
Wall Street Journal
Παρόλο που δεν έχει την παραμικρή επαφή με την περίοδο του Χάλογουιν, τα δύο πρώτα (προσοχή: ΜΟΝΟ τα δύο πρώτα) κεφάλαια της σειράς ταινιών Insidious είναι ιδανικά για μια νύχτα απόλυτου τρόμου.
Λίγα λόγια για την υπόθεση: ο Ντάλτον, ένα μικρό αγόρι που ζει με τους γονείς του και τα δύο του αδέρφια, βιώνει στιγμές οικογενειακής ευτυχίας στο νέο σπίτι μέχρι τη στιγμή που θα πέσει ξαφνικά σε κώμα. Οι γονείς του κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να επαναφέρουν τον γιο τους και για να μάθουν τι τελικά έχει συμβεί, ωστόσο πολλά παράξενα και μεταφυσικά φαινόμενα ξεκινούν να τους απασχολούν, αποκαλύπτοντας πως ο Ντάλτον είναι πολύ περισσότερο μπλεγμένος απ’ ότι αρχικά φαινόταν…
Για το δεύτερο κεφάλαιο δεν μπορώ να πω πολλά μιας και τα σπόιλερ θα είναι σίγουρα, θα πω όμως ότι αυτό που ταλαιπώρησε το μικρό αγόρι στο πρώτο κεφάλαιο, δεν ήταν πρόθυμο να αφήσει την οικογένεια Λάμπερτ τόσο εύκολα, κι όταν λέω «οικογένεια» εννοώ πως η ιστορία πάει πολύ πιο πίσω από τον ίδιο τον Ντάλτον, αποκαλύπτοντας πράγματα πολύ σκοτεινά και μυστικά.
Προσωπικά, οι δύο πρώτες ταινίες του franchise «Insidious» αποτελούν τις αγαπημένες μου του είδους και χαρακτηριστικά θα αναφέρω ότι ενώ, την πρώτη φορά που την παρακολούθησα, δεν μου προκάλεσε τρομερή εντύπωση, μέρα με τη μέρα συνειδητοποίησα ότι η ατμόσφαιρά της και ο υπόγειος τρόμος που χρησιμοποιεί, είχαν μπει τόσο στο πετσί μου που εξακολουθούσαν να βρίσκονται στις άκρες του μυαλού μου για αρκετό καιρό. Η μουντάδα της, τα γκρίζα πλάνα, μια ατμόσφαιρα παγερή κι αφιλόξενη, κρυφές σκηνές τρόμου που δημιουργούν την αίσθηση ότι κάποιος βρίσκεται δίπλα σου, φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα βαθιά τρομακτικό. Αν και δεν λείπουν τα jumpscares, αυτές οι ταινίες σε τρομάζουν και μόνο στο ενδεχόμενο, πολλές φορές χωρίς να δείχνουν τίποτα (βλ. και Conjuring, το πρώτο όμως!), σταθερή πρακτική του σκηνοθέτη James Wan, που έχει γίνει πλέον ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης στο είδος.
Προτεινόμενη μουσική
Ορίστε κι ένα κομμάτι για την ώρα που θα λέτε ή θα διαβάζετε τρομακτικές ιστορίες:
στίξη 