-Here’s to the one ones who dream
Foolish as they may seem
Here’s to the hearts that ache
Here’s to the mess we make.
-στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Πόσο σκοτάδι μπορείς να χωρέσεις σε μία τόσο πολύχρωμη ταινία;
Αυτή ήταν η σκέψη που παρέμεινε καρφιτσωμένη στο κεφάλι μου, μετά το τέλος της ταινίας αυτής και την περιτριγύριζα αρκετά, βάζοντας ξανά και ξανά τις τελευταίες σκηνές της να παίζουν. Δεν θα κρύψω πως μέχρι να την δω για πρώτη φορά ήμουν αρκετά προκατειλημμένος απέναντι της, ίσως για τον λόγο ότι είχα παραπληροφορηθεί πως επρόκειτο για άλλη μία χαρούμενη, αισιόδοξη και φωτεινή ταινία, που ως μόνο σκοπό είχε τις βραβεύσεις στα όσκαρ, έτσι αυτή η προβολή πήρε αρκετό καιρό να γίνει.
Βλέποντας την, όμως, μπορώ να πω πως, αν και είχε αρκετά χαρούμενα και φωτεινά σημεία, ίσως και μερικά αισιόδοξα (μάλιστα κατάφερε να αποσπάσει και 6 Όσκαρ), το τελικό συναίσθημα που καλύπτονταν από όλα αυτά ήταν κάτι πολύ πιο βαρύ, έντονο και προσωπικό.
Χωρίς να θέλω να μιλήσω πολύ για την απώτερη θεματική της ταινίας, καθώς πιστεύω ότι θα σποιλάρει ένα σημαντικό κομμάτι της, θα πω πως είναι μία ταινία αφιερωμένη στα όνειρα μας, στις δυνάμεις που έχουμε και στην συνέχεια εξαντλούμε για να τα ακολουθήσουμε, στην αισιοδοξία και στην απαισιοδοξία που πάντα μας ακολουθεί ενώ κυνηγάμε τα όνειρα μας. Όλο αυτό μας δίνεται μέσα από την εύθραυστη σχέση μεταξύ του Sebastian, ενός μουσικού ο οποίος φιλοδοξεί την αναβίωση της τζαζ μουσικής, και της Mia, μία ηθοποιό που επιδιώκει ρόλους στον κόσμο της υποκριτικής. Η σχέση αυτή, μερικές φορές χαρούμενη και όμορφη και άλλες μελαγχολική και σκληρή, λειτουργεί ως μέσο για να μας δείξει τις μάχες που δίνουμε για τα όνειρα μας.
Εκτός από όλα αυτά, το La La Land είναι μία ταινία με θαυμάσια φωτογραφία, μουσική και τα χρώματα της είναι εκθαμβωτικά, δημιουργώντας μια πολύ δυνατή και νοσταλγική αισθητική jazz εποχής και μουσικής.
-φωτογραφία από το Filmgrab–
στίξη 