-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Πήρα νερό, πήρα μπογιές και καβαλέτο
Να ζωγραφίσω το δικό σου το πορτρέτο
Και το πινέλο σαν βουτήξω στην παλέτα
πέφτουν σταγόνες απ’ το χρώμα στη μοκέτα
Όταν το κόκκινο στο πάτωμα στεγνώνει
Κοιτάζω γύρω μου το υπόλοιπο σαλόνι.
πώς να χωρέσει η ομορφιά σου σε μια φόρμα.
Βλέπω τα χείλη σου παντού μέσα στο δώμα.
Σπάω τον πίνακα αφού δεν σε χωράει.
Ρίχνω μπογιά πάνω στον τοίχο να κυλάει.
Κι όλα τα σύνεργα που έχω θα τα σπάσω.
Και με τα χέρια όπως θέλω θα σε φτιάξω.
Έχω μια τρέλα που ακούει στο όνομα σου.
Κι όλο το βράδυ ζωγραφίζω τη θωριά σου.
Κι έχω πετάξει στο υπόγειο σπασμένα.
Όσα με εμπόδισαν να ‘ρθω κοντά σε σένα.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 