Δέκα πράγματα που πρέπει να ξέρεις για μένα προτού με ερωτευτείς / Δέκα ίχνη
-στα λόγια ο Σταμάτης Παρασκευάς
Ο Έρως πρέπει να είναι Ήρως, να διαπράττει ύβριν και να έχει ως αμεσότερή του σύνδεση τον θάνατο κι όχι τη ζωή, ανά πάσα στιγμή να φλερτάρει με την πιθανότητα του θανάτου κι όχι την μονιμότητα της ζωής, γιατί ό,τι γειτνιάζει του θανάτου ομοιάζει πιο ειλικρινές, γιατί ίσα που προλαβαίνεις στον χρόνο που σου μένει. Κάτι σαν του Τομ Ρόμπινς στον Τρυποκάρυδό του, «ο έρωτας είναι ο ύστατος παράνομος».
Ο Έρως υπάρχει ως αυθύπαρκτη έννοια και οντότητα, ως βίωμα χωρίς να ταυτίζεται ή να εξηγείται (π.χ. έρωτας είναι αυτό κι εκείνο και το παράλλο), ή να προϋποθέτει ή να συνεπάγεται συγκεκριμένες άλλες συνθήκες (π.χ. γάμος). Οι συνέχειες, ταυτίσεις και αλυσίδες γεγονότων συνιστούν εξουσιαστικές εντολές ενός συγκεκριμένου βηματισμού βίωσης ενός συναισθήματος.
Ο Έρως επιστρατεύει. Μα όπως κάθε θρησκεία έχει τον αιρετικό της, όπως κάθε ιδεολογία τον αποστάτη της, όπως κάθε ιερή αγελάδα τον σφαγέα της, έτσι και ο έρωτας.
Είναι ο έρωτας «ένα αυτί που ακούει» (ενώ κανείς δεν κάθισε να σε ξαναμάθει για το πού δουλεύεις ή να ξανακούσει για πολλοστή φορά την ιστορία με τον αγριόχοιρο που σε κυνήγησε και όλοι πια την βαριούνται), είναι μια σωματοποίηση ρήξης των αμυνών σου (να νιώθεις ρήξη λες και είναι πυρετός στο κατά τ’ άλλα υγιέστατο ανοσοποιητικό σου); Έχει ο έρωτας ενσωματωθεί στον εξουσιαστικό λόγο, που αναπαράγει συγκεκριμένο τρόπο του να ερωτεύεσαι, του να συντροφεύεις, να εργάζεσαι, να μοχθείς και να εκτονώνεσαι έπειτα από το ξεχειλωμένο σου 8ωρο (εδώ γελάμε για το 8ωρο…!) σε κραιπάλες με έναν έρωτα με πλεγμένα πόδια σ’ έναν καναπέ που έχει δίπλα του παράθυρο με θέα μια γωνιά της βρώμικης πόλης που διαβιείς και αναθεματίζεις την κίνηση, τα άθλια ΜΜΜ, τους αγενείς ανθρώπους, την αστεγία, τη φτώχεια, την εγκληματικότητα; Είναι ο έρωτας ένα άλλοθι (κατά Καμύ);
Αισιόδοξοι γαρ, μεθυσμένοι της ουτοπίας του έρωτα (;) -που για κάθε βήμα δικό μας προς αυτόν, αυτός κάνει δυο βήματα παραπέρα- αφοσιωνόμαστε σε σχέσεις που, αν πετύχουν, θα διαρκέσουν πιο πολύ από τον πόθο (ως ώριμη αγάπη, πλέον), ακόμη κι όταν ο πόθος σβήσει. Αν συμφέρει μια κοινωνία να πείσει τους πολίτες της πως η επιθυμία αλλαγής σημαίνει προσωπική αποτυχία, πως η καινούρια αρχή είναι ντροπή ή και παράνομη, είναι φανερό πως θα χρειαστούν αυτοακρωτηριασμοί. (Κατά του Έρωτα, Laura Kipnis)
Ερωτευόμαστε ελεύθερα, ό,τι μπορεί να αποδειχθεί «καλή επένδυση» (άρα υπάρχει υποσυνείδητα ένας πόθος να μην αστοχήσουμε στην επένδυσή μας); Ερωτευόμαστε ελεύθερα ό,τι μπορεί να γεμίζει το κενό/τραύμα/έλλειψη μας (άρα υπάρχει μια ανάγκη ολοκλήρωσης, όσο κι αν διατεινόμαστε το ότι δεν είμαστε «μισοί»); Κι αν χρειαστεί κάτι να βελτιωθεί: παλιότερα υπήρχε το καζάνι της κόλασης για τον έλεγχο του λαού, σήμερα υπάρχουν οι σαπουνάδες της αυτοβελτίωσης (L. Kipnis). Ω, ναι! Μπορείς να δουλέψεις με τον εαυτό σου, να γίνεις αξιαγάπητος, χωρίς βέβαια να είναι υποχρεωτικό.
Ο έρωτας συνδέεται με τα ζωτικά ψεύδη περισσότερο από ό,τι με την αλήθεια; Είναι μια ανάγνωση του έρωτα στο σημερινό σύστημα, που κάπως πρέπει να εξελιχτεί ως σύνολο αισθήσεων και συναισθημάτων; Οι ατομικές επιθυμίες και οι κοινωνικές επιταγές δεν ταυτίζονται. Η ρήξη είναι αυτή που χρησιμοποιείται από το εκάστοτε σύστημα διευθέτησης διαπροσωπικών σχέσεων για τον έλεγχο αυτών των σχέσεων και τον ατόμων. Δε χρειάζεται παντού να υπάρχουν αστυνομικοί ή στρατός, αρκεί να διαμορφώσουμε μια κοινή γνώμη/λογική με καθησυχαστικά κλισέ, που θα ελέγχει.
Ο έρωτας δεν είναι απόφαση. Είναι ένας μεταβατικός χώρος ανάμεσα στο έχειν και μη έχειν, στο ανήκειν και μη ανήκειν. Το σώμα που ερωτεύεται δεν μπορεί να συνυπάρξει με το σώμα που κατέχει. Ο έρωτας βιώνεται μόνο στο περιθώριο των όποιων του αναγνωρισμένων του εκφάνσεων. Ή παραφράζοντας πλείστα τον Ρολάν Μπαρτ, ας πούμε, πως ο έρωτας είναι μια κραυγή ή ένας μύθος (που ετυμολογικά σημαίνει αυτό που λέγεται με κλειστό το στόμα), που δεν μπορεί ως λήμμα να μπει σε λεξικά (σημαίνον-σημαινόμενο).
-artwork by Richard Vergez–
στίξη 