-στα λόγια και στη φωτογραφία
η Ειρήνη Μαρκάκη
Ψάθινες ομπρέλες σαν σε τοπίο νεκρών
μόνες στην άκρη της θάλασσας, ανήμπορες, βαριές
δεν δημιουργούν καμία σκιά·
μόνο στέκονται συγχυσμένες μέσα στην απέραντη συννεφιά
μιας ημέρας λαβωμένης από τον άχρονο αυτό Δεκέμβρη.
Μια ανύπαρκτη παράκτια αμαξοστοιχία σφυρίζει και φεύγει
φεύγει και αποχαιρετά τον θολό τόπο
χωρίς ελπίδα να βρει κάποιον καθάριο.
Οι ράγες είναι το ίδιο το ταξίδι.
Οι σκουριασμένες από την αλμύρα, οι γεμάτες σκουπίδια από τους περαστικούς, οι ράγες που κουβαλάνε το απίστευτο βάρος μας –
στον κόσμο δεν υπάρχουν χρώματα
μόνο μια ησυχία που σπάει από τον άξαφνο παφλασμό –
η θάλασσα φαίνεται να είναι η μόνη που αντιστέκεται στην ακινησία του κόσμου,
κι ας σωπαίνει για λίγο
όταν το σκοτάδι κατακαθίζει επάνω στα σπίτια, και την παραμονεύει στο γιαλό.
Είναι μια μέρα άφωτη,
μια μέρα που δεν καταλαβαίνεις πότε ξεκίνησε και αν θα τελειώσει, ή
αν είναι εδώ η αιώνια φυλακή που μας έλεγαν·
και αν ο εισπράκτορας της αμαξοστοιχίας εξαφανιστεί μόλις σηκωθεί ελαφρύ αγέρι.
Δεν υπάρχει συναίσθημα ανέπαφο,
δεν υπάρχει πρόσωπο να έχει πάρει καμία έκφραση εδώ και μέρες
δεν υπάρχει χώρος μέσα σου που να μην κατέλαβε αυτό το πυκνό συμπαγές σύννεφο.
Το ότι δεν αγαπήθηκε, το ξέρει εκείνη,
όπως και ότι όλα όσα πίστεψε ποτέ ήτανε απλώς μια ειρωνεία
από την εποχή που οι άνθρωποι ακόμα μιλούσαν.
Τελικά αυτή η τροπή είχε παρθεί από νωρίς
και ούτε που το κατάλαβε.
Τα ψάρια, σκέφτεται, έχουν εξαφανιστεί –
ένα υπόκωφο τρίξιμο έρχεται από την πλευρά των αγκυροβολημένων πλοίων –
εκείνη,
δένει τον εαυτό της στην τελευταία δοκό της προκυμαίας
και περιμένει τις σειρήνες να ξεπροβάλουν
περιμένει το τρένο που απόψε
θα αναβάλει όλες τις πιθανές αγάπες –
στίξη 