-στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Ένα από τα αγαπημένα μου είδη, τόσο στην λογοτεχνία όσο και στον κινηματογράφο, είναι ο τρόμος για το φανταστικό και ειδικά όταν μία ιστορία τρόμου χρησιμοποιείται ως μέσο για να μας αποδώσει μία άλλη οπτική από αυτή που στοιχειώνει τις σελίδες ή τις οθόνες μας, συνήθως πιο ρεαλιστική και ίσως πιο τρομακτική, καθώς έρχεται σε άμεση συσχέτιση με τους τρόμους που αντιμετωπίζουμε συνεχώς. Αυτό συμβαίνει και με το The Invisible Man του Leigh Whannell, μία Sci-Fi Horror ταινία η οποία κρύβει πολύ περισσότερα από την πρώτη εντύπωση που μας δίνει η πλοκή της.
Βασισμένο αμυδρά στο ομώνυμο βιβλίο του HG. Wells (1897), το The Invisible Man δίνει μορφή στον τρόμο που βιώνει μια γυναίκα σε μία τοξική και καταχρηστική σχέση, όπου τα τραύματα της και η παρουσία του βίαιου εραστή της την στοιχειώνουν σαν έναν αόρατο εχθρό, έναν εχθρό αόρατο τόσο για αυτήν όσο και για την κοινωνία.
Η ταινία ακολουθεί την Cecilia (Elizabeth Moss) η οποία το «σκάει» από το σπίτι του εραστή της όπου κατοικούσε, ώστε να «δραπετεύσει» από την ψυχικά βίαιη σχέση στην οποία ήταν κολλημένη. Λίγες μέρες αργότερα, ακόμα φοβισμένη, μαθαίνει νέα ότι ο πρώην εραστής της αυτοκτόνησε και πως η ίδια κληρονόμησε την τεράστια περιουσία του. Ξεκινώντας λοιπόν να ξαναφτιάχνει την ζωή της από την αρχή, συνειδητοποιεί ότι «στοιχειώνεται» από μία παρουσία που δεν μπορεί να δει και η οποία γίνεται όλο και πιο βίαιη.
Αυτό που πετυχαίνει πολύ καλά η συγκεκριμένη ταινία είναι το πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά καταφέρνει να αποδομήσει μία πλοκή, η οποία στην επιφάνεια της φαίνεται να είναι μια κλασική ιστορία για το στοιχειωμένο. Αλλάζοντας συνέχεια δεδομένα με έξυπνα «twists» μοιάζει σαν να μην μένει συνεχώς στο ίδιο είδος και στην παραδοσιακή αφήγηση, μπλέκοντας πολλά επίπεδα της πλοκής της.
Παρομοιάζοντας τα ψυχολογικά τραύματα της καταχρηστικής σχέσης που στοιχειώνουν την Cecilia με μία αόρατη απειλή που στοιχειώνει τον φακό και μετέπειτα εμάς ως θεατές, αλλά και με το γεγονός ότι η ηρωίδα είναι ανήμπορη να πείσει τους ανθρώπους γύρω της για την απειλή αυτήν, η ταινία καταφέρνει να πετύχει μια κοινωνική κριτική απέναντι στο πώς τα τραύματα μια πατριαρχικής και χειριστικής σχέσης ριζώνουν μέσα σε ένα άτομο, κάνοντάς το ανήμπορο να κάνει κάτι για αυτό παρά μόνο να προσπαθεί να του ξεφύγει και να το αντιμετωπίσει στην σιωπή, καθώς οι άνθρωποι γύρω το βλέπουν με δυσπιστία και προσπαθούν να «καλύψουν» την σιωπή αυτήν.
στίξη 