-στα λόγια η Έλενα Κτενοπούλου
aka ores_koinis_hsyxias
Αφού με ξέρεις τώρα εμένα
μ’ αρέσει να υπερθεματίζω.
Με φτιάχνει κάπως να βρίσκω τριάντα διαφορετικούς τρόπους να πω το ίδιο επιχείρημα και νιώθω ότι έτσι σε έπεισα. Πείθω, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά πρέπει να πιστεύω κάτι. Να το πιστεύω βαθιά.
Και μόνο σε κάτι τέτοια σημαντικά κολλάω.
Μπορώ να σε πείσω για τους λάθος χειρισμούς κυβέρνησης, για τις ελλείψεις του εκπαιδευτικού, για το ποσό άχρηστες είναι οι περισσότερες κοινωνικές συμβάσεις αλλά δεν μπορώ απόψε με τίποτα να σε πείσω ότι σ’ αγαπάω. Μάλλον να σε πείσω πως σ’ αγαπάω αρκετά.
Το αρκετά μου βέβαια μπορεί να μη μοιάζει πολύ με το δικό σου. Μπορεί το δικό σου να είναι πιο μεγάλο και να κάνει παραπάνω θόρυβο ή μπορεί να είναι πιο φωτεινό απ’ το δικό μου. Ή μπορεί το δικό σου να’ ναι πιο ελαφρύ και το δικό μου πιο βαρύ, σχεδόν ασήκωτο και να θέλει ροδάκια για να το κουβαλάς.
Παρόλα αυτά θα άξιζε, λέω, να σε πείσω πως σ’ αγαπάω αρκετά για να περιμένω και αρκετά για να προσπαθώ να ακολουθήσω το δρόμο που φτάνει στην πηγή του θυμού σου – κι ας είναι τρομακτικός, κι ας πρέπει να κουβαλάω ένα βαρύ, πολύ βαρύ σφυρί για να γκρεμίσω τους τοίχους -, αρκετά για να αντέχω στο σκοτάδι σου χωρίς να έχω φακό και αρκετά για να κάθομαι δίπλα σου στα παγκάκια χωρίς να κάνω δεύτερη φορά ερωτήσεις κι ας θέλω απάντηση.
Αλλά δε θα σε πείσω και μάλλον δεν είναι σημαντικό. Αν ήταν θα’ θελες κι εσύ να πειστείς. Και δεν ξέρω πια καν τι είναι σημαντικό και τι όχι. Όπως καθόμαστε κι ακούγεται η θάλασσα, τίποτα δεν είναι σημαντικό.
Λέω – έτσι να σπάσω τη σιωπή – «Έχω ξανάρθει εδώ»
«Εγώ σ’ έχω φέρει»
Το ξέρω, βλάκα! Γελάω που νομίζεις πως το ξέχασα.
Ρωτάς, γιατί γελάω κι εγώ γελάω περισσότερο. Τώρα γελάω που δεν τολμώ να σου πω και που ποτέ δε θα σε πείσω.
Και φυσικά δεν απαντώ.
Κάπως μου αρκεί που σ’ εκνευρίζει τόσο η σιωπή μου.
-artwork by Katrien de Blauwer-
στίξη 