-στα λόγια η Έλενα Κτενοπούλου
aka ores_koinis_hsyxias
#1
Έχω κάτω απ’ τα μάτια μου συνέχεια μαύρους κύκλους. Δεν έχει σημασία πόσες ώρες κοιμήθηκα ή αν ξενύχτησα χθες το βράδυ. Είναι εκεί και μου θυμίζουν συνεχώς ότι κάτι με κούρασε και δεν το άντεξα άλλο. Είναι εκεί να μου θυμίζουν ότι τα παράτησα.
Όταν παρατάς κάτι στη μέση σου μένει πάντα ένα «αν» αλλά καμιά φορά το «αν» είναι λιγότερη ζημιά απ’ το χαμένο χρόνο.
Μαλακίες. Έτσι λέω στον εαυτό μου. Το «αν» είναι από μόνο του χαμένος χρόνος. Θα ήταν ωραίο τα πράγματα στη ζωή μας να τελείωναν όπως οι ταινίες. Με τίτλους τέλους και να ξέρουμε ότι δεν έχει άλλο. Πάει, ήρθε η ώρα να πετάξουμε το χάρτινο κουτί απ’ τα ποπ-κορν και την κοκα-κόλα στα σκουπίδια πριν την έξοδο και να περπατήσουμε πάλι στη φωτισμένη λεωφόρο, ανάμεσα σε βιαστικά σώματα που θα μας προσκαλούν βίαια ξανά στην πραγματικότητα.
Είναι ωραίο το σινεμά. Τόσο ωραίο όσο οι βόλτες χωρίς προορισμό.
#2
Βρέθηκα ένα βράδυ, νύχτα των γενεθλίων μου, με το αγαπημένο μου φόρεμα κλαμένη, μπροστά στο Πικαντίλι. Κι αν ήταν άλλη στιγμή ίσως έμπαινα στον πειρασμό – περασμένα μεσάνυχτα – να εξερευνήσω, λίγο συνωμοτικά, λίγο σκανταλιάρικα κανένα νέο δρομάκι. Να κοιτάω τις ταμπέλες και να ξέρω ότι δε θα θυμάμαι τα ονόματα μα πάλι να τις διαβάζω. Αλλά δεν ήταν μια τέτοια νύχτα αυτή. Πονούσαν φριχτά τα πόδια μου – ποτέ δεν ξαναφόρεσα εκείνα τα παπούτσια – και ήθελα να πάω σπίτι. Την άλλη μέρα δε σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι μου καθόλου. Και οι μαύροι κύκλοι μου ήταν χειρότεροι από ποτέ. Ευτυχώς που δεν είχα γύρω απ’ το κρεβάτι μου καθρέφτη.
Και τις επόμενες μέρες το Λονδίνο μου ήταν δεκαεφτά τετραγωνικά. Εννέα βήματα. Έπεσε σιωπή.
#3
Αναρωτιέμαι αν οι μαύροι κύκλοι μου οφείλονται στο γεγονός ότι είμαι κρυφορομαντική – και αυτό να μείνει μεταξύ μας – ή απλά στο γεγονός ότι με τα χρόνια προσπαθώ να το αποβάλλω.
Είναι σε μια λούπα περίεργη η ζωή μου τελευταία. Όλο ψάχνω τρόπους να ναρκώνω τις σκέψεις μου να σταματάνε. Δε σταματάνε. Ξέρω πως ό,τι καταφέρνεις να ναρκώσεις στο συνειδητό, οργιάζει στο υποσυνείδητο χωρίς να σου πάρει και την άδεια.
Το μυαλό μου λειτουργεί αυτόνομα. Το σώμα μου κουράστηκε να το φιλοξενεί. Πετάγεται στον ύπνο και του φωνάζει «σκάσε, γαμώτο! Με πονάς!».
Το μυαλό μου είναι πιο δυνατό απ’ το σώμα μου, είναι πιο δυνατό απ’ τη λαμπρότητα του ήλιου και είναι πιο δυνατό από σένα. Μπορώ να το κάνω να σε εξαφανίσει. Προς το παρόν (εξ)αφανίζει εμένα. Διαιρεί τις σπιθαμές που με αποτελούν και τις κάνει κάτι άλλο.
Ξέρεις πως το κάνει;
Έχει ένα χαρτάκι με τα μαγικά λόγια και κάθε που το αποστρέφομαι μού τα λέει:
Θυμάσαι όταν ήσουνα μικρή που έλεγες «εγώ όταν μεγαλώσω…»; Τώρα είναι αυτό. Σήμερα. Ήρθε η ώρα. Μεγάλωσες και δεν έγινες ακόμα όλα αυτά που ήθελες.
Ο Γενάρης μ’ αρέσει μόνο όταν έχει λιακάδα. Οι συννεφιές του Γενάρη δεν είναι σαν αυτές του Δεκέμβρη. Είναι πιο μουντές και κρύες. Κάπως σου θυμίζουνε τη μοναξιά σου ακόμα κι αν δεν είσαι μόνος (στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό εντός των περιοριστικών ορίων της ανθρώπινης ύπαρξης).
Βαριέμαι και η ίδια αυτά τα άσκοπα ταξιδάκια – πλένοντας πιάτα – στα πέλαγα της εκνευριστικής μεμψιμοιρίας μου. Μπορεί αυτά να φταίνε για τους μαύρους κύκλους ή που χρειάστηκε να παραδώσω τόσο σύντομα το μαξιλαράκι του «όταν μεγαλώσω θα…».
Θα τους βάλω φετούλες από αγγούρι και θα ελπίσω στο καλύτερο.
Μόλις έρθουν τα μάτια μου στα ίσα τους, θα’ ρθω να σε βρω. Να σου κάνω «μπου» να τρομάξεις. Όπως παλιά.
Αν τρομάξεις, υπόσχομαι, θ’ αρχίσω πάλι να ονειρεύομαι.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 