-στα λόγια η Έλενα Κτενοπούλου
aka ores_koinis_hsyxias
Πάνε δεκαπέντε μέρες και δεν έχω γράψει τίποτα για σένα.
Οι σκέψεις μου περιορίζονται στα ήδη περιορισμένα καθημερινά καθήκοντα που πνίγουν και τα τελευταία ίχνη φαντασίας που μου απέμειναν ζωντανά μετά την καταστροφή.
Η νύχτα της καταστροφής ήταν απ’ αυτές που έχουν κάτι κινηματογραφικό. Μπορεί να έφταιγε η πανσέληνος, δεν ξέρω.
Είχα ανέκαθεν μια λατρεία για το γεμάτο φεγγάρι. Εκτός από σένα, εκείνο το βράδυ με πρόδωσε κι αυτό. Του’ χα ζητήσει πέρυσι την άνοιξη εμπιστευτικά από μια ταράτσα άμα γίνονται τέτοιες καταστροφές, να μη βγαίνει. Να απεργεί. Βλέπεις, στην εποχή που ζούμε, ούτε το φεγγάρι δε σηκώνει τις συνέπειες μιας μικρής επαναστατικής πράξης. Ποιος ξέρει με τι κυρώσεις το απείλησαν;
Ίσως πάλι να βλέπω απλά προδοσίες παντού τώρα. Ίσως να ήθελε να είναι εκεί για να μου δείξει αυτά που συνήθως δεν έβλεπα στο σκοτάδι.
Πάνε δεκαπέντε μέρες και δεν έχω γράψει τίποτα σ’ εσένα.
Είναι που μετά την καταστροφή έσπασαν όλες οι κλωστές που αντιστοιχούν τις λέξεις με το νόημά τους. Τώρα πρέπει να μάθω πάλι να μιλάω απ’ την αρχή ή να κάτσω ν’ αντιστοιχήσω όλες τις λέξεις ή να προσλάβω έστω ένα διερμηνέα – αν θυμάται πια κανείς σ’ αυτό το αστέρι τι σημαίνει τι – .
Έχεις κερδίσει ποτέ τον εαυτό σου στο κουτσό, νύχτα σε κάποιο πάρκινγκ παραθαλάσσιο υπό το φως της πανσελήνου ενώ λίγα μέτρα δίπλα σου ο κόσμος καταστρέφεται;
Το βρήκα όμως πανέμορφο που κάποιος ζωγράφισε με κιμωλία ένα πολύχρωμο κουτσό στην άσφαλτο, σχεδόν ποιητικό. Ήταν σαν κάτι τελευταίο σε μια στιγμή που όλοι οι τόμοι ποίησης έχαναν την αξία τους. Προτιμούσα να με βρει η καταστροφή να χοροπηδάω απ’ το να σέρνομαι.
Πάνε δεκαπέντε μέρες και δεν έμεινε τίποτα ζωντανό απ’ την αρχή μου ως το τέλος μου. Απ’ τη μια άκρη του μυαλού μου ως την άλλη. Έστειλα πυραύλους να ψάξουν στους μακρινούς πλανήτες του μικρού μου σύμπαντος για επιζώντες, για κάποιο σάλεμα ή κάποια ανάσα και γύρισαν όλοι αμίλητοι ούτε καν απογοητευμένοι.
Κι επειδή μεσ’ το μικρό μου απέραντο τώρα έχει μόνο σιωπή, δεν έχω τίποτ’ άλλο να σου δώσω. Να, πάρε ίσως μια στεγνή συμβουλή. – χέστηκα αν σ’ αρέσουνε – , να τη χώσεις στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου σου, άμα θυμηθείς ποτέ, να την ακούσεις.
Την επόμενη φορά που θα φιλήσεις μια άλλη γυναίκα, μην ξεχάσεις να έχεις μαζί τα γυαλιά μυωπίας σου. Και πριν το κάνεις ρίξε μια ματιά τριγύρω. Διακριτικά, μη χαλάσεις την ωραία στιγμή κάτω απ’ το φεγγάρι. Σκηνοθέτησέ το, βρες μια ευκαιρία καθώς της χαϊδεύεις τα μαλλιά να παίξουνε τα μάτια σου λίγο στο χώρο. Έστω να σιγουρευτείς πως δεν περνάει δίπλα σου κανένας κόσμος που έχεις τη δύναμη έτσι απλά να καταστρέψεις.
-φωτογραφία από Tumblr–
στίξη 