-διαδηλώνει η Νεφέλη Γκογκώτση
Είμαστε στις μέρες του ’84
Αν δεν λες αυτά που πρέπει, μην μιλάς
Αλλά αν παρόλα αυτά, τα λες,
Είσαι με τους Ανθύ.
Είμαστε στις μέρες του ’67,
Όπου μία μνησίκακη και ευνοημένη κουστωδία
Με σκιές σαν Φοίνικες,
Πολύ πολιτισμένα,
Πολύ πολιτικώς ορθά
Εγχειρούν να σου βγάλουν τα μάτια
Και να σου φάνε την γλώσσα.
Και λιμάζουν
Και κατακρεουργούν
και ξεπουλούν.
Και πρέπει να ξέρεις, όπως ήξεραν τόσοι άλλοι,
Ότι το γαμήδι το στυλό πρέπει να το κρατάς ακόμα κι αν τα δάχτυλα σου ματώνουν,
και πρέπει να το κρατάς κυρίως όταν τα δάχτυλα σου ματώνουν.
Πρέπει να ξέρεις Που Είναι ο Στόχος
Και ότι η Σκύλα Έχει Πάλι Οίστρο.
Ότι την γλώσσα σου δεν πρέπει να στην κάνουν μεζέ στα κάρβουνα με καρυκεύματα ό,τι περίσσεψε από το τελευταίο συρτάρι κάθε αριβίστα δικτάτορα.
Με γαρνιτούρα συμφωνίες, πρόστιμα, νομοσχέδια, εκκαθαριστικά εφορίας και κλήσεις,
Ώσπου μια ωραία πρωία να ψοφήσεις εξαντλημένος,
Σαν το σκύλο του Ρώσου, με τ’ άντερα όξω
Χωρίς καν να μπορείς να πεις, όλον τον καιρό,
Ήμαρτον
Σκοτώστε με.
Το στόμα σου,
Γαμώ,
Το ‘χεις για να μιλάς,
οπότε μίλα.
Μίλα, ακόμα κι αν σε πάρει ο διάολος,
Μίλα, μην σε πάρει ο διάολος.
Θα προσπαθήσουν να σ’ το κλείσουν, στο λέω, μην πεις πως δεν σε προειδοποίησα.
Εξάλλου, σε όσους σηκώνουν φωνή λένε «σουτ»,
Οι σιωπηλοί το λένε οι ίδιοι στον εαυτό τους.
Αν όμως προσπαθήσουν να στο βουλώσουν, θα πρέπει να βάλουν τα δάχτυλα τους μέσα.
Και τότε
Εσύ
Να δαγκώσεις.
(Μιλώ αλληγορικά γιατί
είμαι συγχυσμένη και
χεσμένη από τον φόβο, και
θέλω να με
καταλάβεις
Αυτά τα πέντε
λεπτά που βρήκα
θάρρος να ανέβω
στον πάσαλο, πριν
με πυροβολήσουν.)
… Φοβάμαι. Αλλά βλέπω πολλούς να σωπαίνουν και έτσι φοβάμαι περισσότερο.
Γιατί κρύβομαι πίσω από τις ρίμες; Θα το πω. Σβήσ’ όλα τα άλλα, κράτα αυτό:
Μια κυβέρνηση που
φιμώνει τον Λόγο και την Τέχνη,
δέρνει φοιτητές και απαγορεύει τις διαδηλώσεις,
ξηλώνει κάθε δημόσιο δικαίωμα ή παροχή,
δίνει Γη και Ύδωρ σε ιδιωτικά συμφέροντα,
περιπαίζει τους πολίτες,
αγοράζει δημοσιογράφους για φερέφωνα,
Ξέρει να διορίζει μόνο αστυνομικούς,
Δεν αναγνωρίζει καμία δική της ευθύνη,
παρά μόνον εκείνη των πολιτών,
Ε, αυτή η κυβέρνηση είναι εχθρός του λαού.
Ρίξτε την.
στίξη 