-στα λόγια η Ελένη Γεωργίου
Κοίτα με
Παλεύω να ριζώσω
Έχω όσο ήλιο και νερό χρειάζομαι
Φροντίζω τα κλαδιά μου να μην εξέχουν γυμνά και άχαρα στο κρύο του χειμώνα
Αποψιλώνω τακτικά τα φύλλα μου
Γιατί εκεί φωλιάζουν σκέψεις
Διώχνω τα πουλιά
Τραγουδούν παράφωνα για εκείνες
Αν και δε φταίνε αυτά – πώς θα μπορούσαν άλλωστε;
Ένα μικρό αγόρι κάθεται στην αγκαλιά του κορμού μου
Κι εγώ βάζω τα δυνατά μου, να του προσφέρω ξεκούραση, να κοιμηθεί κοντά μου
Καρποφορώ με περίσσια χάρη
Τα φρούτα μου πέφτουν, τα κοιτώ που σαπίζουν στο χώμα
Καμιά φορά περνάει και τα πατάει το μικρό αγόρι
Κι αυτά λιώνουν κάτω από τη σόλα του παιδικού παπουτσιού
Είναι θλιβερή εικόνα
Μα προσφέρει ανακούφιση
Σαν να παύει η έγνοια μου για δαύτα
Έλιωσαν – πάνε – τέλος
Είναι καλύτερο να αποδεσμεύεσαι απ’ την έγνοια της φροντίδας των καρπών σου
Από το να κοιτάς μονίμως το χώμα
Στο χώμα θα γυρίσεις, ούτως ή άλλως
Νομοτέλεια το λένε
Αργεί ακόμα
Παλεύω να ριζώσω, κοίτα με
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 