-ερωτήσεις από την Ισμήνη Κατσαβάρου
Ο τραγουδοποιός με τις κόκκινες τιράντες Σπύρος Γραμμένος, είναι αυτός που μας κρατάει συντροφιά με τα πιο όμορφα στιχάκια, που διασχίζουν τα πιο μεγάλα μονοπάτια μέσα μας. Μας μιλάει για τις περιβόητες κρίσεις πανικού, για τις αϋπνίες που όλο και μας παρακαλάν να γίνουμε φίλοι, για τις φωνές στο κεφάλι που ψάχνουν απαντήσεις συνέχεια, για τα βράδια που είναι σαν ηλιόλουστες μέρες και για τα πρωινά που φαίνονται σαν κατάμαυρες νύχτες από την πρώτη καλημέρα. Γι’ αυτό, και μας σκουντάει να κοιτάξουμε προς το παράθυρο και να δούμε το χιούμορ και το χαμόγελο να τρυπώνει θαρραλέα από την σχισμή πριν τα ξεχάσουμε τελείως. Δυναμώνει την φωνή της Αλίκης στην χώρα των γαμάτων, για το άδικο που διογκώνεται και αυξάνεται μέσα σε δευτερόλεπτα καθώς καταπίνουμε αμάσητα τα φαγητά της τηλεόρασης, μας τρέχει να δούμε από τα skype τους φίλους που ξενιτεύτηκαν και δεν είναι πια εδώ, μας τρυπάει τα σωθικά με τα «τι με κοιτάς» όταν τον ακούμε να μας το ψιθυρίζει και να συγκινείται, ε και μας αποτελειώνει όταν φωνάζει να βγούμε για τάγκο και σουβλάκια και ρετσίνα στα παγκάκια – γι’ αυτήν την αγάπη που όλο και απομακρύνεται καθώς την αφήνουμε να δραπετεύσει.
Για να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα άφησε το παρακάτω βιογραφικό σημείωμα:
Βιογραφικό σημείωμα μου ζήτησαν μια μέρα
Το ‘γραψα και το διάβασα κι έφαγα μια ξενέρα
Κι αφού είναι μου είπανε υποχρεωτικό
Το ‘κανα σε τετράστιχα να το φχαριστηθώ
Γεννήθηκα ένα Σάββατο από κομμώτρια μάνα
Οκτώ κιλά με γέννησε και δεν μου ‘βρίσκαν πάνα
Με βάφτισαν Σπυρίδωνα, χωρίς να με ρωτήσουν
Και μ’ έστειλαν σε ένα σχολειό, για να με ευνουχίσουν
Μια δυσκολία μάθησης διέγνωσε η δασκάλα
Μ’ έβαλαν πειραματικά μέσα σε μια γυάλα
Μου δέσανε τα μάτια μου, μου κλείσανε το στόμα
Μα το ‘σκασα ένα πρωί και τους πονάει ακόμα
Έγινα barman, κομμωτής, έγινα pizza boy
Δούλεψα και σ’ ένα sex shop που πούλαγα sex toy
Έγινα διακοσμητής, σε club έβγαζα βίτσια
Και μανικιούρ και πεντικιούρ έκανα σε κορίτσια
Έκανα δίσκο, video clip, έφτιαξα μπάντα πρώτη
Δεν έχω φράγκο βέβαια, μου επρήσθη το συκώτι
Έχω twitter, facebook, κι official σελίδα
Γράφω τραγούδια, ποιήματα και βάζω και σφραγίδα
Ερωτοαπαντήσεις
«Σεροτονίνη- αϋπνίες»
Το τελευταίο διάστημα ζούμε σε μια πόλη που κοιμάται και ο καθένας παλεύει με τις αϋπνίες του. Πιστεύεις πως η μοναξιά και η απομόνωση καθιστά επίκαιρα όσο ποτέ αυτά τα κομμάτια;
Για μένα και τα δύο κομμάτια είναι πάντα επίκαιρα. Από πάντα με θυμάμαι να χαζεύω τα βράδια το ταβάνι και να τριγυρνάω με τις πιτζάμες. Για την Σεροτονίνη πάλι, πάντα κάνανε κόλπα μέσα μου τα επίπεδά της και πάντα ένιωθα πως η σχέση μας δεν ήταν στα καλύτερά της. Τον τελευταίο χρόνο που δεν έχουμε υγειονομικό προσωπικό μέσα σε μία πανδημία και προσλαμβάνουμε αστυνομικούς πάντως, βλέπουμε την εξουσία να προσπαθεί να μας βάλει για ύπνο και να εμείς να τον χάνουμε. Όσο για την Σεροτονίνη, λογικά θα φτιάξουν κάποια αστυνομία αντιμετώπισης κρίσεων πανικού και κατάθλιψης που θα είναι έτοιμοι, αν σε δουν να δυσανασχετείς στο δρόμο πχ, να σε πετάνε σε μια κλούβα και να σε χώνουν στην απομόνωση μέχρι να μάθεις να μην τρομοκρατείς τους συνανθρώπους σου.
Ωραίο σενάριο για ταινία μικρού μήκους.
Ο εγκλεισμός και η έλλειψη επαφής με το κοινό σε έχει επηρεάσει( κι αν ναι πόσο) στο κομμάτι της έμπνευσης και της δημιουργικότητας;
Στο κομμάτι της δημιουργικότητας χρειάζομαι μια απομόνωση, οπότε δεν μπορώ να πω ότι επηρεάζομαι. Βέβαια, για να δημιουργείς, πρέπει να ζεις. Σε αυτό το κομμάτι, που ζούμε μέσα από το διαδίκτυο κι από τα τηλέφωνα, είναι λίγο περίεργο. Ζούμε σε μία άρρωστη εποχή. Το κομμάτι της επαφής με το κοινό, είναι ό,τι πιο δύσκολο και είναι και ο λόγος που δεν θα κάνουμε live streaming το καθιερωμένο μας live στις δεκατέσσερις Φλεβάρη.
«Τι με κοιτάς;»
Κάθε φορά στα λάιβ σου, όταν ερμηνεύεις το συγκεκριμένο κομμάτι συγκινείσαι και το διαβάζεις από το χαρτί, θες να μας πεις γιατί;
Το τραγούδησα κάποια στιγμή, μπροστά σε δυο μάτια από την Συρία. Δεν ήξεραν ελληνικά, μα με κοιτούσαν προσπαθώντας να καταλάβουν τι λέω και σαν να μου λέγαν όσα λέει το κομμάτι. Σοκαρίστηκα τόσο πολύ που σβήστηκαν οι στίχοι απ’ το μυαλό μου. Αν δεν έχω το χαρτί μπροστά, να το διαβάζω, δεν μπορώ να το τραγουδήσω. Ουσιαστικά έγινα αποδέκτης του ίδιου μου του τραγουδιού.
Μέσα σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση, συνεχίζεις να περιμένεις το παιδί των 16, αυτόν τον κόσμο να αλλάξει;
Χωρίς να το απαρνιέμαι, διαφωνώ πλέον με τον στίχο μου. Σε μια στιγμή βαθιάς απογοήτευσης, έψαξα λίγο φως απ’ τις καινούργιες γενιές, αλλά δεν νιώθω πως είμαστε παροπλισμένοι. Ίσα ίσα, πρέπει όλοι μαζί να παλεύουμε για να αλλάξουμε, αν όχι τον κόσμο, τουλάχιστον τον κόσμο μας.
Ξεκίνησες με μια πρωτότυπη ιδέα να βγάλεις τον καινούργιο σου δίσκο, προσκαλώντας τους φίλους να συμμετέχουν. Θεωρείς ότι με αυτήν την πρωτοποριακή κίνηση, ενίσχυσες το κομμάτι της συλλογικότητας, της συμμετοχής και της ζεστής επαφής με το κοινό σου; Και ποτέ να περιμένουμε τον δίσκο;
Τον δίσκο τον περιμένουμε άμεσα. Τουλάχιστον την ψηφιακή του μορφή.
Το βινύλιο θα αργήσει λίγο περισσότερο λόγω των καταστάσεων και των μεταφορικών. Το crowdfunding που κάναμε ήταν το πιο συγκινητικό πράγμα που μου συνέβη το 2020.Είναι η πρώτη φορά που κάνουμε έναν δίσκο και θα αμειφθούν όλοι όσοι εργάστηκαν πάνω και γύρω απ’ αυτόν. Ήταν πολύ ωραία διαδικασία και είναι καιρός να έρθει στην Ελλάδα αυτός ο τρόπος.
Ποιο θα είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις μόλις τελειώσει αυτός ο εφιάλτης;
Νομίζω πως θα αγκαλιάσω όσους περισσότερους φίλους μπορώ. Μου έχει λείψει πολύ η αγκαλιά. Και τα φιλιά!
Μόλις βγούμε από την καραντίνα, πιο εύκολα πού θα σε δούμε σε κυριλέ εστιατόριο ή με μπύρες, σουβλάκια και ρετσίνα στα παγκάκια;
Λατρεύω τα παγκάκια, τα σκαλάκια, τα πάρκα, τις πλατείες, τις ταράτσες και το έξω.
Αν με βγάλεις βέβαια για φαγητό σε πολύ κυριλέ εστιατόριο, δεν φάμε πόρτα, παραγγείλεις εσύ και πληρώσεις, είμαι μέσα!
Ομολόγησέ μας, είσαι τύπος αθλητικός ή τύπος γυμναστηρίου(όπως αναφέρεις στους στίχους του κομματιού σου);
Μου αρέσει τρομερά η αίσθηση μετά την γυμναστική και γι’ αυτό δεν το κάνω συνέχεια. Για να μην το βαρεθώ. Μου αρέσει να βγαίνω και να περπατάω. Μέχρι εκεί.
Ο γιατρός τελικά τι προτείνει γι’ αυτήν την περίοδο: Σχοινούσα, Δονούσα ή Ικαρία (αμαρτία να μη μας πεις!);
Ικαρία μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού και την διαφήμιση που της έκανε σε όλα τα ξένα ΜΜΕ θα γίνεται χαμός. Δεν ξέρω, αυτήν τη στιγμή είναι ωραία να πας οπουδήποτε, χωρίς βέβαια να αγνοείς τα προσωπικά μέτρα προστασίας. Δεν μιλάω για την ατομική ευθύνη, γιατί αυτό είναι μια καραμέλα για να ξεχνάμε πως δεν υπάρχει κυβερνητική ευθύνη. Λέω απλώς για την προστασία μας σε μια τέτοια κατάσταση που σίγουρα ξέρει ο καθένας πλέον τι πρέπει να κάνει και πώς να προστατεύσει τον εαυτό του και τους ανθρώπους που κινδυνεύουν περισσότερο.
Αν ήσουν τώρα σε μία παραλία δίπλα σε ένα ταβερνάκι με δύο φίλους και δεν χρειαζόταν να στείλεις κανένα μήνυμα, χωρίς μάσκα και «πρέπει», ποιο κομμάτι θα τους τραγούδαγες με όλη σου την δύναμη;
Τον Παλιάτσο ή τον Ανθρωπάκο. Και τα δύο τα τραγουδάω με όλη μου την δύναμη.
Όταν ακούς ένα παιδί να τραγουδάει τα τραγούδια σου, τι σκέφτεσαι από μέσα σου;
Να πάρω την πρόνοια και να καταγγείλω τους γονείς του. Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα. Κάθε φορά που ακούω ένα παιδί να τραγουδάει τραγούδια μου, νιώθω πως όλα τα άλλα είναι μάταια. Το 2017 μου είχαν στείλει πολλά σχολεία βίντεο που τραγουδούσαν και παίζανε το «Τι με κοιτάς» και σε κάθε βίντεο έκλαιγα.
Πώς φαντάζεσαι το 21;
Έχω κάνει μια εκπομπή γι’ αυτό. Μια εκπομπή με τις προβλέψεις μου. Μπορείτε να την βρείτε εδώ.
Αυτές ήταν οι λέξεις του Σπύρου, που άλλοτε προκαλούν ρωγμή και αναστάτωση και άλλοτε τροφή για αγάπη, αν όμως αυτά τα δύο ανακατευτούν μαζί βγαίνει ένα μικρό εύθραυστο αστέρι που κολυμπάει στα ανοιχτά και μαθαίνει να ζει ελεύθερο σε ένα κόσμο που δεν σταματάει να ελπίζει και να σηκώνεται κάθε φορά που η φωτιά δεν είναι τόσο δυνατή όσο πρέπει.
Αν θες να μάθεις να κολυμπάς μαζί του, μπορείς να τον ακολουθήσεις εδώ για να μαθαίνεις νέα του:
https://www.facebook.com/spirosgrammenos
Να περιμένεις τον δίσκο και να αρχίζεις να χορεύεις μέχρι οι στίχοι να λιώσουν και να πέσουν μέσα σου σαν βεγγαλικά, τόσο όμορφα και μαγικά.
Αν σε δω και σε κανένα λάιβ μετά τον κορόνα, έλα να φωνάξουμε μαζί τα ρεφρέν να τα ακούσουν όλοι!
Το φεγγαράκι έχει μεθύσει
Κι έχει νυστάξει για τα καλά
Πάει για ύπνο κι ο τελευταίος
Που ‘χα απόψε για συντροφιά
Τώρα ο φόβος η ησυχία
Λίγα τσιγάρα ένα κερί
Και το μυαλό μου που επιμένει
να μην γουστάρει να κοιμηθεί
θα ρθει.. θα ρθει το γαμημένο το πρωί
θα ρθει… θα ρθει κάνε λιγάκι υπομονή
στίξη 