-στα λόγια ο Δημήτρης Κανέλλας
Πατέρα συγγνώμη.
Πατέρα, συγγνώμη.
Απλά
Έχω ένα δαιμόνιο στον νου μου.
Κάπου, έχω ένα δαιμόνιο,
Στις δυο κορυφές μου.
Έχω ένα δαιμόνιο.
Από μικρό παιδί το θυμάμαι
Να με παροτρύνει,
Να κάνω την κάθε λάθος επιλογή.
Και εγώ το πολεμούσα πατέρα.
Το πολεμούσα με το ξίφος μου,
Και την ασπίδα.
Μέχρι να χυθεί το αίμα μου.
Μέχρι να χυθεί το αίμα του.
Το πολεμούσα και ακόμα
Το πολεμάω.
Και θα έπρεπε,
Να νικήσω μόνος.
Για να το νικήσω πρέπει
Να το σκοτώσω, πατέρα
Πατέρα, να το σκοτώσω.
Να χάσει, να χαθεί.
Να φύγει μακριά μου,
Νικητής θα βγω πατέρα,
Νικηφόρος.
Με ένα λάβαρο στο χέρι,
Και ένα τσιρότο στο μέτωπο,
Που μου έβαλε η μαμά.
Πες στην μαμά θέλω τσιρότο,
Ιώδιο.
Πες της
Να μου περιθάλψει τις πληγές.
Πες της
Να με κάνει καλά.
Την χρειάζομαι πατέρα.
Την χρειάζομαι την νίκη αυτή.
Συγγνώμη πατέρα,
Συγγνώμη μητέρα,
Μητέρα σου ήπια όλο το ιώδιο,
Μητέρα συγγνώμη, με καίει πολύ.
Καίει τα σωθικά μου.
Οι πληγές μεγαλώνουν πατέρα.
Μητέρα μην με ξεχάσεις,
Μητέρα δεν θα σε ξεχάσω,
Όπου και να’ μαι,
Δεν θα σε ξεχάσω.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 