-λόγια και ερωτήσεις από την Ισμήνη Κατσάβαρου
Σήμερα στην {στίξη} είχαμε την χαρά να προσκαλέσουμε τον φίλο Γιώργο Χιώτη, για να μας παρουσιάσει την ποιητική συλλογή του, να αφαιρέσει τη λέξη από μέσα μας, να την ποτίσει με ακατάπαυστο νερό και να την ζεστάνει με τις ακτίνες του ήλιου έξω από το παραθύρι μας. Ήρθε λοιπόν, μας άφησε τα γραφήματά του, απάντησε στις ερωτήσεις μας και αφήσαμε να εννοηθεί πως θα τα πούμε πολύ σύντομα για καφέ σε πλατείες, σε θάλασσες και σε μέρη που θα σφύζουν από χαμόγελα και σφιχτές αγκαλιές.
Γι’αυτό κατέβασε το βλέμμα και άρχισε μαζί μου την ανάγνωση.
Ασφαλές πεδίο δράσης
Ούτε φτέρνισμα
ούτε συμβάν.
Σπάσιμο ρυθμού παραμονεύει
Να εξαλείψει το συνεχές του χρόνου
_διψάω για τεμνόμενες ευθείες
που ναρκώνουν τη δύναμη μιας κάθετης και οριζόντιας διαδρομής
Υπάρχει μια ζώνη άχρονου
στα μεσοδακτύλιά σου διαστήματα,
αυτά με χώρεσαν σήμερα το πρωί
και από τότε κατοικώ στο ποτήρι των χυμών μας,
Όταν με φιλάς, αυτό είναι στιγμή β ι ω μ έ ν η –
για αυτό <<πονώ>> σημαίνει κάνω έρωτα με το μέλλον.
Ερωτοαπαντήσεις
Πώς ένιωσες όταν είδες το έργο σου πρώτη φορά στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου και αντίστοιχα πως νιώθεις όταν διαβάζεις κάποια σχόλια γι’αυτό;
Η έκδοση ενός βιβλίου είναι το «απτό» αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας. Και όταν λέω «απτό», κυριολεκτώ. Αυτή είναι λοιπόν η ανταμοιβή: Έχεις στα χέρια σου ένα βιβλίο που το ψηλαφίζεις, το μυρίζεις, το γρατζουνάς. Η σχέση με αυτό είναι αποκλειστικά σωματική. Την πρώτη φορά που το είδα στο ράφι, απλώς το κατέβασα για να το ακουμπήσω. Από ‘κει και πέρα, το να διαβάζω σχόλια και να ακούω λόγια από άλλους ανθρώπους για το βιβλίο μου, με ανακουφίζει. Αισθάνομαι πως αυτό που έπλασα φεύγει από τα χέρια μου και ξεκινάει το ταξίδι του ερήμην εμού, του δημιουργού. Το βιβλίο είναι ένα αυτόνομο πλάσμα που ταξιδεύει πολύ πιο μακριά από τον δημιουργό του.
Από το μουσικό σχολείο στις πολιτικές επιστήμες και τώρα βουτιά στο θέατρο και στην ποίηση. Αυτοί οι διαφορετικοί κόσμοι πως συμβαδίζουν μέσα σου;
Πρόκειται για κόσμους που είναι διαφορετικοί μονάχα ως προς τον τίτλο και το όνομά τους. Αυτός ο διαχωρισμός εξυπηρετεί τη σύνταξη ενός βιογραφικού μεν, ωστόσο στην ζωή αυτά που αγαπάμε συνυπάρχουν και υπάγονται σε ένα ενιαίο σύμπαν. Προσωπικά δεν έχω αντιληφθεί την μετάβασή μου από ένα πεδίο ενασχόλησης σε ένα άλλο. Είναι κάτι που συμβαίνει με φυσικότητα, υποκινούμενο από μια οσφρητική προσέγγιση των πραγμάτων.
Στην πεζή εποχή της τεχνολογίας και των τεχνοκρατών ,πώς ένας νέος άνθρωπος οδηγείται στα μονοπάτια της τέχνης και ιδίως της ποίησης;
Η ποιητική γραφή συγκρούεται με οτιδήποτε τείνει να κανονικοποιηθεί. Είναι ο δαίμονας που κόβει από τη ρίζα αυτό που θεσπίζεται ως μόνιμο και ορθό. Οπότε, ναι. Ίσως η απέχθεια για το «πεζό» και το «ρηχό» μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπό στην ποιητική γραφή ή στην ανάγνωση ποίησης. Αν μη τι άλλο, η ποίηση δεν είναι καρδιογράφημα αλλά σπείρα που εκτείνεται πέραν του αντικειμενικού και του θεσμοθετημένου. Ο λόγος άρα που ασχολούμαι με την ποίηση μπορεί να εντοπίζεται στο ότι εχθρεύομαι το «πεζό» και το «τεχνοκρατικό». Το ότι ασχολούμαι, όμως, με την ποίηση και την τέχνη, δεν με καθιστά απαραίτητα μη πεζό άνθρωπο. Απλώς με βοηθά να αυτοσαρκάζομαι. Όπως λέει και ένας αγαπημένος δάσκαλος: «Παίρνω στα σοβαρά τη δουλειά μου και όχι τον εαυτό μου».
Ποια είναι τα όνειρα και τα σχέδια σου για το μέλλον;
Η γοητεία του ονείρου έγκειται στο ότι δεν είναι πραγματοποιήσιμο. Συνεπώς μπορώ να σου εκμυστηρευτώ ένα όνειρό μου γενικά, αλλά όχι ένα όνειρό μου για το μέλλον. Ονειρεύομαι, λοιπόν, μια τσίγκινη δαγκάνα σαν αυτές του λούνα παρκ, να με αρπάζει από την μπλούζα και να με μεταφέρει στην Αγγλία, πάνω από το γήπεδο της Λίβερπουλ. Μέσα στο γήπεδο κάθονται οι φίλοι και η αγαπημένη μου. Βρισκόμαστε στο 89ο λεπτό, είναι 0-0 και ο Φιρμίνο σκοράρει με απευθείας εκτέλεση φάουλ. Και ‘γω χαζεύω τον αγώνα από ψηλά, χάρη σε μια δαγκάνα που γραπώνει τη μπλούζα μου. Αυτό είναι όνειρο…
Σχόλιο:
Η ποιητική συλλογή που κρατάς στα χέρια σου, έχει μάτια πουλιών για να σε ταξιδεύουν τόσο ψηλά και τόσο χαμηλά, ανάλογα με τον δικό σου ορίζοντα.
Σκαρφαλώνεις ανάμεσα στα πέταλα και κυλάς στην γύρη και στο νέκταρ των μελισσών, τρέχεις ανάμεσα στις εσοχές των φύλλων, γλιστράς ξανά στις ρίζες και πέφτεις στο χώμα που ξεκίνησες.
Πιστεύεις πως είσαι λουλούδι, μέλισσα, δέντρο ή και χώμα.
Πιστεύεις, πιστεύεις μέχρι να ανέβεις πάλι στο κυνήγι των πετούμενων ή να πέσεις ανθίζοντας!
Το bottom line: Ο καλύτερος συνδυασμός για ένα νοητό ταξίδι: Πάρκο-ποίηση-χυμός πορτοκάλι.
Φύγαμε!
στίξη 