– στα λόγια ο Κωνσταντίνος Μπούρας
Ανθισμένη νύχτα
Φεγγάρι μανόλια
Νοσταλγία παλιά
Κακοφορμισμένη
Ιβίσκος και γεράνι
Μοιάζουν κάπως
Ως προς το χρώμα,
Διαφέρουν όμως
Ως προς το σκέλος
«Να γίνεις αυτό που είσαι»,
Πίνδαρε…
Ποια μεγαλύτερη ευλογία;
Κι ας σ’ αντιγράψουν.
Να είσαι αυτό που θα γίνεις.
Να γίνεις αυτό που είσαι.
«Φυ-λα-κι-σμένος, φυ-λα-κι-σμένος»,
Η φωνή των συμμαθητριών
Ηχεί ακόμη στ’ αυτιά μου.
Πίσω από τα κάγκελα τού κήπου
Καλλιεργώντας τον ανθώνα
Και την ποίησή μου.
Στον ανθώνα των άστιχων
Λόγων εγκλωβισμένος
Παραμένω παραγιός τ’ ονείρου,
Εραστής τ’ Ανέφικτου
Και διατελώ παντέρημος
Στη γύρη των ιβίσκων.
Ταπεινές υπάρξεις – Νέμεσις
Τα χαμολούλουδα
Μήτε να τα ζωγραφίσεις
Δεν μπορείς.
Επιμένεις όμως να τα πατάς,
Να τα κόβεις,
Να τα πληγώνεις…
Θα ‘θελες να λιώναν εσένα
Γίγαντες αλλοδιαστασικοί;
«Κατείχεν ελευθέρως».
Κάτεχε ελευθέρως!
Για να είσαι μακάριος.
Βρείτε τον Δρ. Κωνσταντίνο Μπούρα κι εδώ:
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 