Να μην εγκαταλείψω ρε παιδί μου την πόλη

---

-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης

Απόψε η νύχτα είναι ιδανική.
Μιλώ σε δεύτερο πρόσωπο
γιατί  με βοηθάει να εκφραστώ,
είναι λες κι είσαι ήδη γυμνή στα πόδια μου
κι εγώ αγγίζω το μέσα των καρπών σου
όσο τα μαλλιά σου βρέχουν τους ώμους μου
– μισό βρε παιδί μου να σου πω.

Πήρα μια απόφαση:
είσαι η Αθήνα
με τα ήσυχα φώτα στα διαμερίσματα
τις ζεστές πολυκατοικίες των Ιλισίων
κι η χαμηλή μουσική του ραδιοφώνου στο αυτοκίνητο
τα βράδια που γυρίζουμε στο σπίτι,
έρημοι δρόμοι,
εσύ έχεις ήδη κοιμηθεί στο δίπλα κάθισμα
μα μουρμουρίζεις ακόμη
τα αυριανά σχέδια,
αυτή η παράξενα μόνη πόλη
με το πορτοκαλί φως από πάνω της
την ώρα που τα βήματα
και το μικρό χαχανητό μας
ακούγονται σαν ο μόνος της θόρυβος
ενώ προετοιμάζουμε κρυφά
την κάθαρση του κόσμου αργότερα στο κρεβάτι
(σσς, δεν πρέπει να το μάθουν άλλοι)

το τεντωμένο βήμα σου την ώρα
που μπαίνεις τσίτα απ’ τη δουλειά το απόγευμα
κι αφήνεις το κεφάλι σου στα γόνατά μου
κι η Κυριακή, σου λέω αλήθεια,
δεν σε φτάνει πουθενά,
ειδικά όταν κάνεις αυτό που ψιθυρίζεις
ένα τσακ πριν κοιμηθούμε
τ’ όνομά μου στο αυτί μου –
είσαι η Αθήνα
τις ώρες που είναι μόνη.

Τώρα κοίτα τι γίνεται.
Εγώ σου λέω σε περιμένω
μα έλα κάπως γρήγορα·
δεν ξέρω πόσο θ’ αντέξουν τα μάτια μου
να βουτάνε σε ό,τι βλέπουν
κι εγώ να τρώω τα μούτρα μου
πιστεύοντας πως ήρθες
πριν τελικά αποφασίσω
να την εγκαταλείψω την πόλη.

-φωτογραφία από Pinterest–