-στα λόγια η Ελένη Γεωργίου
Αυτή ήταν για τα μεγάλα πάθη
Ήθελε φουρτούνες στη θάλασσά της
Πλημμύρες στο καράβι της
Ανεμοθύελλες στην έρημό της
Σεισμούς στο πάτωμά της
Φωτιά στη στέγη της.
Κάποιοι είναι για το λιμάνι
Εκείνη όχι.
Και της τύχαινε πάντα ο λαχνός της μετριότητας.
—————
Γιατί πονάει, αυτό που μένει ανείπωτο στην άκρη των χειλιών,
Σαν ευχή που δεν εδόθη,
Σαν κατάρα σιωπηλή.
Γιατί πονάει το χάδι το λειψό, το δανεικό, το με μισή καρδιά δοσμένο.
Γιατί πονάει η υπόσχεση, που μένει μόνο στο χαρτί και δίδεται απλόχερα παντού και όχι
μόνο σε εκείνη – ποτέ σε εκείνη.
Και αυτός ο πόνος μόνο με φωτιά περνιέται.
Έτσι κι εκείνη έπεσε μέσα στο λάκκο.
Αίμα αρχαίο των προγόνων της.
(Εσύ ποτέ δεν την κατάλαβες)
Και κάθεται και παρατηρεί εκείνον, καβαλάρη στο μαύρο σύννεφό του.
Και έτσι τον επέλεξε, γιατί όλα γύρω του είναι μαύρα και μυρίζουν μπαρούτι.
Μαύρα όλα, εκτός από ‘κείνο το πάλλευκο, σκληρό κορμί,
Αντανακλά τον ήλιο και τον επιστρέφει σαν πληγή στα μάτια της.
Κρουστό κορμί.
Και της αρέσει πιο πολύ να τον κοιτάζει,
Όταν εκείνος δεν την βλέπει
Κι ας το ξέρει εκείνος – πάντα ξέρει.
Δεν την νοιάζει.
Ξέρεις, πραγματικά ποτέ της δεν τον θέλησε – ούτε και τώρα.
Κι αυτός το ξέρει – όλα τα ξέρει.
Και δε χρειάζεται να του εξηγήσει.
Γιατί εξήγηση δεν υπάρχει καμιά.
Το θέμα δεν είναι εκείνος,
Εκείνη ήταν πάντα το θέμα.
—————
Και δεν είναι που φύτρωσαν άνθη στο στήθος της – γιατί αληθινά δεν φύτρωσαν.
(Έχει αγκάθια στην καρδιά της, γεννημένα μέσα στην καρδιά του πιο ζεστού φθινοπώρου)
Δεν είναι που μια θάλασσα προβάλλει από τις καμάρες των ποδιών της,
Ούτε που φέρει σημάδι αόρατο, από τη μέρα που γεννήθηκε.
Είναι που εκείνος έχει μάτια μαύρα, κάρβουνο, που ξυπνάνε μέσα της κάτι παλιό, αρχαίο.
Μαύρα μαλλιά και γένια γεμάτα αλμύρα και κοράλλια, πολέμους και θανάτους.
Μαύρα ρούχα, καλύπτουν το πάλλευκο, σκληρό κορμί.
Κορμί λιγνό, ξερακιανό, με μίσχους και ρίζες κεντημένο.
Είναι που το δέρμα του μυρίζει βαριά, μεθυστικά, λυτρωτικά οικεία.
Ήρθε από χώρα άγρια και παγωμένη, με γλώσσα τραχιά και δυνατή, σαν των φιλιών τους
τον τρόπο.
Χιόνι από τόπο μακρινό, πρωτόγονο, που μόνο στο γκρεμό της γλώσσας τον μαντεύεις
Και μόνο όταν της ψιθύρισε μες στο χαμό τα λόγια, μπόρεσε να τον ακούσει και να
καταλάβει – και κατάλαβε πολλά
Αίμα αρχαίο στις φλέβες της.
Παλιές προφητείες.
Έδωσε δώρο ό,τι έχει πιο ιερό, εδώ στο καμένο χώμα μιας χώρας ξένης, λεηλατημένης,
Θυσία στους θεούς.
Έτσι επιστρέφει στους προγόνους της
Και αυτή η φωτιά είναι η κληρονομιά της.
(Πού να ξέρεις εσύ…Πού να καταλάβεις…)
Είναι που έχει μαλλιά που φλέγονται, εκεί όπου αυτός τα τράβηξε.
Είναι που ό,τι έχει πιο ιερό, του επέτρεψε τόσο κατανυκτικά να βεβηλώσει.
Είναι που την ακριβή κληρονομιά της πάνω σε φθηνά σεντόνια μοίρασε και την πήρε πίσω
εις διπλούν.
Αίμα αρχαίο στις φλέβες του.
Και εκείνη τον βάφτισε τον δικό της όχι δικό της,
Γιατί στο ίδιο καμίνι τους έφτιαξαν
Στο ίδιο θα καταλήξουν – όχι μαζί.
Και θέλει σε όλους να το πει
Αυτός, ο χωρίς όνομα
Ο χωρίς αλήθεια
Ο χωρίς αρχή, μέση και τέλος
Ο χωρίς πρόσωπο, ο χωρίς τίτλο
Αυτός ο δικός της όχι δικός της
Από το πλευρό της έγινε
Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν.
—————
Και μαγικοί αριθμοί υπάρχουν πολλοί.
Το 6, το 8, το 15, το 9, το 10.
Κι αν βρεις την ακολουθία,
Θα βρεις και την λύση στο αίνιγμα.
Εγώ εδώ και τώρα δίνω όρκο, για πάντα να σιωπήσω.
Τέλος.
– φωτογραφία: In the Mood for Love –
στίξη 