-στα λόγια η Ελένη Γεωργίου
Το ‘χεις προσέξει ότι στα Πατήσια, τα Άνω/ Αγίας Λαύρας και Πατησίων/ Εκεί μετά τη
γέφυρα/ Αν σηκώσεις τα μάτια ψηλά/ Θα δεις έναν ουρανό συρμάτων;/ Το ‘χεις προσέξει;/ Ναι σου λέω./ Το ‘χεις προσέξει;/ Πλέγμα συρμάτων./ Συμπαγής σκέπη./ Πλέγμα γραμμών./ Κάγκελα./ Φυλακή./ Και ο Ήλιος από μέσα να περνάει./ Ενώνουν τις κεραίες./ Ενώνουν τους ανθρώπους./ Τους χωρίζουν από τον Ουρανό./ Κάπως έτσι νιώθει το αηδόνι στο κλουβί./ Και ο αυτοκράτορας σιγά μην το αφήσει, να του φύγει./ Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ./ Κάγκελα από σύρμα, από πάνω μας./ Κάπου διάβασα το εξής/ Και δάκρυσα απ’ το βάρος της αλήθειας:/ «Τα πουλιά που γεννήθηκαν σε κλουβί, πιστεύουν, ότι το να πετάς είναι αρρώστια»./ Έτσι κι εγώ;/ Έτσι κι εμείς;/ Απάντησέ μου!/ Τόσο κοντά, τόσο μακρυά./ Έτσι κι εμείς;/ Άσε, απαντάω εγώ./ Έτσι κι εμείς./
Άκου./Δεν μπορώ να σε βοηθήσω./ Έχω μια δική μου φυλακή να διαχειριστώ./ Πρέπει να βρεις μόνος σου την άκρη./ Πώς να σταματήσεις τον Ουρανό;/ Πώς να σταματήσεις την αλλαγή, που ήδη συντελέσθηκε εδώ και 8 ολόκληρες μέρες;/ 8 γαμημένες μέρες./ Γαμημένη Πλατεία Αγίου Γεωργίου./ Γαμημένη Κυψέλη./ Πώς να σταματήσεις τον Ήλιο;/ Όσο κι αν κρύβεσαι, Αυτός είναι πάντα εκεί./ Και μάντεψε…/ Είναι ο καλύτερός μου φίλος./ Άρα είσαι χαμένος από χέρι./ Γαμημένες μέρες./ Κρίμα./ Είχα αρχίσει όνειρα να κάνω./
Το ‘χεις προσέξει, ότι τα τρόλεϊ στην Πατησίων είτε δεν έρχονται ποτέ, είτε έρχονται όλα μαζί;/ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΜΑΖΙ;/ Γαμημένες μέρες./ Γαμημένη Πατησίων./ Την τρώω στη μάπα μέσα στο τρόλεϊ./ Σε αυτό που έπαιρνα, για να έρθω σε σένα./ Αυτό το ίδιο που πήρα πριν 8 ολόκληρες μέρες./ Γαμημένη πόλη. Περπατώ στους δρόμους της και εξαϋλώνομαι, δε θα μείνει τίποτα από μένα σε λίγο, περίμενε και θα το δεις. Αυτή η πόλη έγινε έρημος. Αυτή η πόλη έχει μέσα εσένα. Αυτήν την πόλη την αγάπησα, γιατί έχει μέσα εσένα και τώρα, όπου σταθώ και όπου βρεθώ, βλέπω εσένα και αυτό δεν το θέλω, η πόλη αυτή με πονάει, οι γωνιές της με πονάνε, όλα πονάνε, τα μάτια μου πονάνε, τα αυτιά μου πονάνε, τα χείλη μου πονάνε, το κορμί μου πονάει εκεί, όπου προσπάθησες εσύ να το αγκαλιάσεις, αλλά το δικό σου το άγγιγμα πια δεν το θέλω, τα δικά σου τα λόγια δεν τα ακούω και αυτά τα λόγια πια δεν τα θέλω και δεν τα πιστεύω, δεν σε πιστεύω, και αυτή η γαμημένη πόλη είναι ένα καρφί, που χτυπάει πίσω αριστερά στον ώμο μου, γιατί έχει μέσα εσένα, που πριν 8 γαμημένες μέρες με γάμησες για άλλη μια φορά. ΓΑΜΩΤΟ./ Γαμημένη Αθήνα./
Και όμως την αγαπάω την Πατησίων./ Την αγαπάω την Αθήνα./ Πιο πολύ τώρα που όλα σε
αυτήν με πληγώνουν./ Πιο πολύ τώρα που είναι Νοέμβρης./ Πόση κούραση νιώθω./ Κι ας
είμαι ακόμα εδώ./ Εμένα με σημάδεψαν σαν ήμουνα μικρή και ακόμα κουβαλώ την πληγή
στην πλάτη./ Είναι γραμμένο σε κάποιους ανθρώπους, να πονάνε περισσότερο./ Να
υποφέρουν περισσότερο./ Δεν το επέλεξα!/ Δεν το θέλω!/ Φτάνει.
8 ολόκληρες μέρες./ Ναι, ρε, θα το λέω ξανά και ξανά μέχρι να ματώσει το στόμα μου, μέχρι να ματώσουν τα αυτιά σου./ 8 ολόκληρες μέρες./ Κι όμως ακόμα ζω, δουλεύω, τρώω, κοιμάμαι, λέω «Καλημέρα» με χαμόγελο, απαντάω «Καλά», όταν με ρωτούν τι κάνω./ Ναι καλά, πολύ καλά… ΣΚΑΤΑ είμαι./ Αλλά δεν πρέπει να το καταλάβει κανείς, έτσι δεν είναι;/ Απορώ, εγώ τι καταλαβαίνω από όλα αυτά./ Μάλλον…τίποτα./ Τίποτα./ Δε βαριέσαι./ Το περίμενα αυτό το τίποτα./ Θα τα καταφέρω, όμως. Θα βγει και αυτός ο χειμώνας./ Και μάντεψε, εγώ στο τέλος θα νικήσω./ Φτάνει τώρα./ Αρκετά./ Η μέρα προχωράει./ Όλα προχωράνε./ Μόνο τα σύρματα της Πατησίων δεν προχωράνε./ Δεν πειράζει./ Ας μένει κάτι σταθερό, εκεί, να μας θυμίζει το πεπρωμένο και το λάθος και την σωστή επιλογή, λίγο πριν την καταστροφή./ Πάω, να προλάβω το τρόλεϊ./ Ίσως σήμερα έρθει στην ώρα του./
στίξη 