-στα λόγια ο Παντελής Αδαμίδης
Κι απελπιζόταν διαρκώς
Πάλευε -μάταια- τη φόρμα·
(Αν) Του μιλούσαμε
Να κοιτάξει, ν’ αγαπήσει -έστω λίγο·
Να εκτιμήσει
Κι οι κατάφωτες νύχτες
Στα τέλη του μηνός
Τον κούραζαν -έχανε υπομονή·
Φλύαρες, πληθωρικές· κιτς!
(σαν και τα γραπτά του;)
Μόνο ένα βαρύ στρώμα
Από σύννεφα·
Κι η τονωμένη υγρασία
ζέσταιναν την καρδιά
Βυθισμένος στο γραφείο – μια σκιά
Απέναντι· στον τοίχο
Με τη φλόγα
Tο εικονοστάσι
19/9/2021
Κοντά στο Αίγιο.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 