-στα λόγια ο SideliK_2 /
στη φωτογραφία η Jenny Biazi
Κάτι τέτοιες ώρες νεκρές, από ενέργεια, όνειρα και προσμονή, θέλω να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω. Χειμερία νάρκη, βουτιά στη λήθη. Μπας και πάψω να πλανιέμαι στ’ απρόσιτο.
Περνάνε μέρες κι εποχές, με δέρνουν άνεμοι, με καίει το λιοπύρι. Μα ακόμα θαρρώ πως θα ‘σαι εκεί, στο πάρκο απέναντι να μου χαμογελάς, μια πνιγερή Παρασκευή σαν και αυτή. Όταν κατέβω για τσιγάρα. Όχι, δεν χόρτασα το μαύρο σου κραγιόν! Συ είσαι δέντρο φυλλοβόλο όμως, διώχνεις κάθε μου θύμηση.
Η διορία έληξε, η καταδίκη ήρθε. Μένει να υπογράψω κι ύστερα να χαθώ μία για πάντα. Αθόρυβα, πίσω απ’ τις μαύρες κουρτίνες. Άλλωστε η άνοιξη αλλεργίες φέρνει μονάχα, και το γλυκά σημαδεμένο σου κορμί.
στίξη 