-στα λόγια η Κατερίνα Κολλιού
Μιαν ανάσα βουβή,
γλυκιά, βασανιστική,
βλεμματική κι απεγνωσμένη,
δίπλα του, απέναντι και κοντά του
κι όμως τόσο μακριά,
άτολμη, φοβισμένη, κρυφή
που ζητά να βγει με λόγια
με πράξεις, με βλέμμα
μ’ αγκαλιά και φιλί.
Κι όμως· χάνεται στη στιγμή
που θέλει να σταματήσει να χτυπά
να πονά, να φωνάζει, να υπάρχει.
Μιαν ανάσα χωρίς το αν.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 