-στα λόγια η Ελένη Ασήμογλου
Είχα έναν τοίχο
χτισμένο τούβλο τούβλο
προσεκτικά, επιμελώς
διαλέγοντας το κάθε κομμάτι του με σύνεση,
για να έχει βάση ο τοίχος μου,
θεμέλια σταθερά
να μου βαστάει απάνω του όλη μου τη ζωή.
Κι ήρθες εσύ
και κοίταζα πια τον τοίχο μου με χρώμα,
σαν να μην είχα δει ποτέ
πως μέχρι τώρα ήταν γκρι.
Τώρα ο τοίχος είχε μπλε, πράσινο, κόκκινο, τιρκουάζ,
τα χρώματα της θάλασσας και του ουρανού,
την ψυχή κάθε ώρας της ημέρας και της νύχτας,
άστρα, ήλιο, και φεγγάρι.
Χρώματα μαγικά, χρώματα εντυπωσιακά, χρώματα του έρωτα.
Κι ο τοίχος δεν είχε πια τούβλα,
μόνο χρώματα που χόρευαν στοιβαγμένα,
για να τα θαυμάζω και να χαίρομαι με το κτίσμα μου
υπό το φως του δικού σου φακού.
Μα εσύ έφυγες
και τώρα ο τοίχος μου δεν έχει χρώματα
ο τοίχος μου δεν έχει πια ούτε φως
και παρόλο που ξέρω πως ακόμη στέκεται εκεί
δεν τον διακρίνω πια
και παρόλο που δεν τον γκρέμισες
τον εξαφάνισες από τα μάτια μου
όπως εξαφανίστηκες κι εσύ
και τώρα δεν βλέπω πια τίποτα με το θολό μου βλέμμα
τίποτα δεν μου απέμεινε να καμαρώσω.
Ούτε τον τοίχο μου,
ούτε και τη ματιά σου.
–artwork by Wincenty Dunikowski-Duniko–
στίξη 